มันตลกมากที่เรามาตั้งอะไรแบบนี้ ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองเหมือนกัน ..
แต่เค้าคนที่เราจบกันไปแล้ว ชอบอ่านเรื่องราวในพันทิปมาก เค้าเคยบอกกับเราว่า เค้าอ่านทุกเรื่องในนี้ทุกๆวัน
เราเลยคิดว่า พันทิป อาจทำให้เราได้ใกล้กันอีกครั้งหนึ่ง

เรื่องราวของเราและเค้า เกิดขึ้นในวันที่เหนื่อนสุดในชีวิตมหาลัย คือวันสอบมิดเทอม คืนนั้นเราอ่านหนังสือกันดึกมากที่ Tom n tom สาขาหนึ่งในกรุงเทพ กับเพื่อนอีกกลุ่มใหญ่ๆ วันนั้นมันดึกมากแล้ว เราต้องกลับคอนโด เพื่อนๆก็บอกให้เค้าเดินไปส่งเราที่คอนโด ระหว่างทางที่เราเดินคุยกันไปจนถึงคอนโด ก็เหมือนเพื่อนคุยกันปกติ แต่ในใจเราก็คิดว่า เห้ยยยย เค้าก็น่ารักดีเหมือนกันนะ .... และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เค้าทักไลน์เรามาต่อจากนี้ทุกๆวัน เค้าบอกเราว่า นี่เป็นความประทับใจแรกที่ทำให้เค้าชอบเรา หลังจากวันนั้นมาเรื่อยๆ เราก็คุยกันบ่อยขึ้น ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าจะชอบเรา เพราะกลุ่มเราค่อนข้างใหญ่ มีทั้งเพื่อนผญ และผช อยู่รวมๆกัน ที่เค้าทักมาก็คิดว่าคงเหมือนทั่วๆไปที่ทักคุยกันปกติ แต่พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆ อะไรๆมันก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น ความใกล้ชิด ความทรงจำ มันทำให้เรารู้สึกชอบเค้าไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้  ชีวิตปีหนึ่งมหาลัย กับ เพื่อนในกลุ่ม มันจะเวิร์คไหม

ในตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้ว แต่อยู่ไกลกัน เราเข้ามาเรียนที่กทม ส่วนแฟนเราอยู่ต่างจังหวัด ยังคงเรียนม6 อยู่ เรากับแฟนคบกันมานานพอสมควร พ่อแม่รับรู้ เป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนด้วยกันทั้งคู่ เราเคยคิดว่า มันไม่มีวันหรอกที่เรากับแฟนจะเลิกกัน เพราะ มันลงตัวมากๆ แฟนเราดีทุกอย่าง ไม่เจ้าชู้ จากที่เคยเจ้าชู้มากๆ หน้าตาดี เป็นคนดี เป็นแฟนที่มีเหตุผลและใจเย็น เรียนเก่ง ภาพที่เรามองกันไว้ คือจะคบกันไปจนถึงวันแต่งงาน ซึ่งในเวลานั้น สิ่งนี้เป็นไปได้ ไม่ได้เพ้อฝันเลย

เรารอแฟนมาเรียนต่อที่กทมมาตลอด เพราะเราสัญญากันไว้ เราไม่เคยนอกใจ ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ จนความหวังที่จะอยู่ด้วยกันมาเริ่มหมดลง ตอนที่แฟนเราติดหมอ ที่ไม่ใช่ที่กทม คือทุกคนบอกให้เรายอมรับและรอต่อไป 6 ปี มันแปบเดียว แต่สำหรับเรา คือมันนานนะ ที่ต้องอยู่ไกลกันอีกแล้ว เรื่องนี้มันก็เลยเป็นส่วนทำให้เราเริ่มเปิดใจกับ เพื่อนเรามากขึ้น ความสัมพันธ์กับแฟนก็รักๆเลิกๆ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

จนวันนี้วันที่เราต้องกลับมาในโลกความเป็นจริงอีกครั้ง ปิดเทอมใหญ่ ขึ้นปี 2 เรากับเพื่อนคนนั้นก็ได้เลิกคุยกัน เราทำข้อตกลงกันว่า เราจะเลิกคุยกัน และเริ่มลืมอย่างจริงจังในช่วงระยะเวลาปิดเทอม ที่ไมไ่ด้เจอหน้ากัน แต่ก่อนหน้านี้ เรากับเค้าพยามยามเลิกคุยกันหลายครั้งแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ครั้งนี้เลยจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ต้องทำให้ได้อย่างจริงจัง วันสุดท้าย ที่สนามบิน ที่เค้ามาส่งเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัด มันหดหู่เศร้า เราร้องไห้บอกลากันโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง มันเหมือนตรงนั้นมันมีแค่เราสองคนจริงๆ เราอยากจะหยุดเวลาตรงนั้นไว้ อยากให้เวลามันหมุนวนที่เดิมซ้ำๆ ที่ผ่านมาเราก็ไม่แน่ใจหรอกว่า ระหว่างคนที่ดีพร้อม คนที่แม่เราบอกว่าดีแล้วที่ได้เจอคนดีๆอย่างแฟนเรา กับเค้าคนที่เรามั่นใจแล้วว่าเรารักเค้าไปแล้ว เราแทบอยู่ไม่ได้ในแต่ละวัน มันยากมากที่จะผ่านไป ที่ไม่ได้เจอหน้ากัน คุยกัน ไปส่งที่คอนโดเป็นประจำทุกวัน ไปดูหนัง ไปปั่นจักรยาน นั่งดูดาว ไปเที่ยวที่อยากจะไปในอีกหลายๆที่ มันเป็นความรู้สึกที่สับสนมาก ทำไมเราต้องรักเค้า คนที่แตกต่างจากเรามาก คนที่ไม่ค่อยยอมเรา ขี้งอล ขี้วีน ขี้เหวี่ยง ทะเลาะกันบ่อยครั้ง แต่เรากลับรู้สึกว่า เราอยากจะกลับมาอยู่ใกล้ๆข้างๆเค้าอีกครั้ง  ปากที่บอกว่าจะลืมได้ในช่วงระยะเวลา 2 เดือน ที่เราพูดไป เราอยากบอกว่า เราทำไม่ได้นะ แค่เริ่มต้นเราก็ทำต่อไปไม่ไหวแล้ว มันอาจจะบ้าที่เราเอาเบอร์แปลกโทรไป แค่เราอยากได้ยินเสียงแค่เราอยากรู้ว่าเทอยังสบายดี แค่นั้นเองจริงๆ



ถ้าเทอได้อ่าน .. อยากให้เทอพูดกับเราอีกครั้งว่า เทอรักเราจริงๆรึเปล่า
ถ้าเทอรักเราจริงๆ เราจะอยู่กับเทอ ถึงแม้ใครจะว่ายังไง เรารักเทอมากๆไปแล้ว  poopoo balloon