เหตุเกิดขึ้นเวลาประมาณ สิบเก้านาฬิกา สี่สิบห้านาที (เปิดดนตรีแนวสืบสวนสอบสวนคลอ)
ดิชั้นผู้หมวดสาว เอ้ยยย ไม่ใช่ นักศึกษาคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถปอ.สาย 23 จากต้นสายเทเวศน์ ที่แถวหลังสุดริมหน้าต่างฝั่งคนขับ
ด้วยสภาพที่เหมือนโดนรุมโทรมมา เพราะโดนเหล่ามนุษย์แซงเเย่งเก้ากันอย่างดุเดือน นั่งหอบหายใจได้ วิ #เฮือกกกกกกกกกๆๆ
สายตาก็ไปสบตากับคนที่เดินมาขึ้นรถพอดี เค้าเป็น หนุ่มผมยาว ที่รวบผมไว้ด้านหลัง จมูกโด่ง ผิวขาวเหลือง
ใส่เสื่อคุมโทนสีเทา กางเกงเซอสีดำมีรอยขาด และรองเท้าผ้าใบสีเทาเชือกสีขาว ที่ข้อมือขวามีลิสแบนฟ้าชมพูและสายสิญน์ 1 เส้น
ที่คอห้อยสร้อยคอเส้นพลาสติกสีดำเส้นเล็ก ถือกีตาร์ขึ้นมาแบบเร่งรีบ ดีเทลทุกอย่างรวมมาที่สายตา วิ้งงงง (ดนตรีรักรออะไรละ บรรเลงสิ!)
แอบเขินก้มหน้าลงไป เงยหน้ามา นั่งแถวเดียวกัน กรี๊ดดดดด ตรงข้ามกัน กรี๊ดดดดวี๊ดดว้ายยยยย (เรื่องจริงคือนั่งนิ่งๆ เห็นเค้าชำเลืองมา ก็ทำเป็นมองหน้าต่าง)
เมื่อกะเป๋ารถเมล์ทำหน้าเนือยๆมาเก็บเเงิน "สำโรงครับ" ตัว B I N G G O มันลอยอยู่ในหัว เพลงทุ้มอยู่ในใจ ตีสลับกับ คนในฝัน แลกกีต้าร์กันรัวๆๆ
เราก็แอบมองเค้าจนเค้าคนเริ่มทยอยมานั่งคั้นจึงหยุดมอง หันไปนั่งนอนหายใจมองฟ้ามืดๆผ่านผ้าผ่านสีน้ำตาลครึมๆ (โง่งัยไม่เปิดตั้งนานมันติดน๊อต นั่งได้ซักพัก อ้อเปิดอีกด้าน ตึงโป๊ะ!)
เราก็นั่งหลับไป พอใกล้ถึงเราก้ตื่นพอดี เงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำลายสองวิ ตอนนี้รถว่างและเหลือแค่ เรา และ เค้า ในแถวหลังสุดบนรถแอร์เย็น
เสียงมารบอก เห้ยทักดิ รอให้พ่องตัดริบบิ้นหรอ เสียงนางฟ้าบอก อย่าเลยให้ท่าๆ ง่ายจังวะ ทะเลาะกันสุดฤทธิ์...
แล้วเสียงเพลงบนรถก็เกิดดังขึ้นกะทันหัน นั่งตั้งนานพึ่งจะเปิดวิทยุหรอคนขับ "Good afternoon student, How r u? " มาแล้วงัย
"I'm fine thank you love youuuuu" อยากจะลุกขึ้นเต้นเลย แต่ได้แค่กะดิกเท้า รักษาภาพพจน์ๆ
แล้วเราก็เคลื่อนตัวจากริมหน้าต่างมาทางซ้าย 1 ที่นั่ง อารมณ์ประมาณจะลงแล้วนะ ทักได้นะ ทำกับข้าวเป็น ร้องเพลงไม่เก่ง แต่จริงใจนะจ้ะ
hello hello hello เพลงดังขึ้นๆ หัวใจก็เต้นถือขึ้นๆ ทักดีปะวะ? เห้ยเอางัย ลงจากรถค่อยทักแล้วกัน พอป้ายสุดท้ายที่เลยมาจากสำโรงนิดนึงเราก็ลง
เห้ยเค้าไม่ลงนิ เค้าไม่ลง ไม่นะ (คงจะไปลงที่อู่เลย) เราช๊อคนิดๆและชำเลืองขึ้นไปมองที่หน้าต่างรถ ทำหน้าหมาเหงากระดูกหายโดนเจ้านายทิ้ง
เราสบตากันชั่ววิ แสงบนรถทำให้ในรถดูมืดแต่เป็นช่วงตาเค้าที่สว่าง แค่ 3 วิที่สบตา ก็รู้สึกดียังไงไม่รู้...
ไปแล้ว ไปลับ เค้าไม่กลับย้อนมาาาา อย่ามัวเสียน้ำตามันไม่ได้อะไร น้าพั้นช์ยืนร้องเพลงปลอบใจอยู่เงียบๆ ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ยังมีสอบ T T
**มันอาจจะเป็นเหตุการณ์ธรรมดา ไม่ใช่ละครรักพรหมลิขิตโดนใจอะไร แต่มันหยุดโลกคนๆนึงได้นะ ถ้าใครได้เจออะไรแบบนี้ก็อย่าปล่อยเอาไว้ หรือถ้ารักใครแล้วไม่กล้าบอก ให้พูดออกมาเถอะ ถ้าไม่อยากเสียโอกาส
แท๊ก ความรักวัยรุ่น, Hurt Room เพราะใจหายไปไหนอากาศ
แท๊ก กีต้าร์ เพื่อวันไหนเค้าว่างมานั่งอ่านในพันทิป
แท๊ก 4G เพราะ3G ยังช้าไป หัวใจชั้นต้อง4Gแล้ว
แท๊ก อาหาร เพราะเธอคืออาหารที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจชั้น
ตามหาไอหนุ่มผมยาวววว~~
* กระทู้นี้สามารถใช้งานได้เฉพาะผู้ที่มี Link นี้เท่านั้นค่ะดิชั้นผู้หมวดสาว เอ้ยยย ไม่ใช่ นักศึกษาคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถปอ.สาย 23 จากต้นสายเทเวศน์ ที่แถวหลังสุดริมหน้าต่างฝั่งคนขับ
ด้วยสภาพที่เหมือนโดนรุมโทรมมา เพราะโดนเหล่ามนุษย์แซงเเย่งเก้ากันอย่างดุเดือน นั่งหอบหายใจได้ วิ #เฮือกกกกกกกกกๆๆ
สายตาก็ไปสบตากับคนที่เดินมาขึ้นรถพอดี เค้าเป็น หนุ่มผมยาว ที่รวบผมไว้ด้านหลัง จมูกโด่ง ผิวขาวเหลือง
ใส่เสื่อคุมโทนสีเทา กางเกงเซอสีดำมีรอยขาด และรองเท้าผ้าใบสีเทาเชือกสีขาว ที่ข้อมือขวามีลิสแบนฟ้าชมพูและสายสิญน์ 1 เส้น
ที่คอห้อยสร้อยคอเส้นพลาสติกสีดำเส้นเล็ก ถือกีตาร์ขึ้นมาแบบเร่งรีบ ดีเทลทุกอย่างรวมมาที่สายตา วิ้งงงง (ดนตรีรักรออะไรละ บรรเลงสิ!)
แอบเขินก้มหน้าลงไป เงยหน้ามา นั่งแถวเดียวกัน กรี๊ดดดดด ตรงข้ามกัน กรี๊ดดดดวี๊ดดว้ายยยยย (เรื่องจริงคือนั่งนิ่งๆ เห็นเค้าชำเลืองมา ก็ทำเป็นมองหน้าต่าง)
เมื่อกะเป๋ารถเมล์ทำหน้าเนือยๆมาเก็บเเงิน "สำโรงครับ" ตัว B I N G G O มันลอยอยู่ในหัว เพลงทุ้มอยู่ในใจ ตีสลับกับ คนในฝัน แลกกีต้าร์กันรัวๆๆ
เราก็แอบมองเค้าจนเค้าคนเริ่มทยอยมานั่งคั้นจึงหยุดมอง หันไปนั่งนอนหายใจมองฟ้ามืดๆผ่านผ้าผ่านสีน้ำตาลครึมๆ (โง่งัยไม่เปิดตั้งนานมันติดน๊อต นั่งได้ซักพัก อ้อเปิดอีกด้าน ตึงโป๊ะ!)
เราก็นั่งหลับไป พอใกล้ถึงเราก้ตื่นพอดี เงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำลายสองวิ ตอนนี้รถว่างและเหลือแค่ เรา และ เค้า ในแถวหลังสุดบนรถแอร์เย็น
เสียงมารบอก เห้ยทักดิ รอให้พ่องตัดริบบิ้นหรอ เสียงนางฟ้าบอก อย่าเลยให้ท่าๆ ง่ายจังวะ ทะเลาะกันสุดฤทธิ์...
แล้วเสียงเพลงบนรถก็เกิดดังขึ้นกะทันหัน นั่งตั้งนานพึ่งจะเปิดวิทยุหรอคนขับ "Good afternoon student, How r u? " มาแล้วงัย
"I'm fine thank you love youuuuu" อยากจะลุกขึ้นเต้นเลย แต่ได้แค่กะดิกเท้า รักษาภาพพจน์ๆ
แล้วเราก็เคลื่อนตัวจากริมหน้าต่างมาทางซ้าย 1 ที่นั่ง อารมณ์ประมาณจะลงแล้วนะ ทักได้นะ ทำกับข้าวเป็น ร้องเพลงไม่เก่ง แต่จริงใจนะจ้ะ
hello hello hello เพลงดังขึ้นๆ หัวใจก็เต้นถือขึ้นๆ ทักดีปะวะ? เห้ยเอางัย ลงจากรถค่อยทักแล้วกัน พอป้ายสุดท้ายที่เลยมาจากสำโรงนิดนึงเราก็ลง
เห้ยเค้าไม่ลงนิ เค้าไม่ลง ไม่นะ (คงจะไปลงที่อู่เลย) เราช๊อคนิดๆและชำเลืองขึ้นไปมองที่หน้าต่างรถ ทำหน้าหมาเหงากระดูกหายโดนเจ้านายทิ้ง
เราสบตากันชั่ววิ แสงบนรถทำให้ในรถดูมืดแต่เป็นช่วงตาเค้าที่สว่าง แค่ 3 วิที่สบตา ก็รู้สึกดียังไงไม่รู้...
ไปแล้ว ไปลับ เค้าไม่กลับย้อนมาาาา อย่ามัวเสียน้ำตามันไม่ได้อะไร น้าพั้นช์ยืนร้องเพลงปลอบใจอยู่เงียบๆ ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ยังมีสอบ T T
**มันอาจจะเป็นเหตุการณ์ธรรมดา ไม่ใช่ละครรักพรหมลิขิตโดนใจอะไร แต่มันหยุดโลกคนๆนึงได้นะ ถ้าใครได้เจออะไรแบบนี้ก็อย่าปล่อยเอาไว้ หรือถ้ารักใครแล้วไม่กล้าบอก ให้พูดออกมาเถอะ ถ้าไม่อยากเสียโอกาส
แท๊ก ความรักวัยรุ่น, Hurt Room เพราะใจหายไปไหนอากาศ
แท๊ก กีต้าร์ เพื่อวันไหนเค้าว่างมานั่งอ่านในพันทิป
แท๊ก 4G เพราะ3G ยังช้าไป หัวใจชั้นต้อง4Gแล้ว
แท๊ก อาหาร เพราะเธอคืออาหารที่ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจชั้น