สวัสดีค้า  อันนี้ยืมล็อคอินเพื่อนมาใช้นะคะ

ปกติเราเข้ามาส่องกระทู้ในนี้บ่อยๆ แล้วเห็นริวิวขึ้นเขาใหญ่ด้วยวิธีต่างๆ แล้วก็มานั่งนึกดูก็คิดว่า ของเราเองก็แนวอยู่นี่หว่า
เราเลยลองมาตั้งกระทู้แชร์ประสบการณ์ดูบ้าง

การเดินทางของเราคือ  19 - 21 พฤษภาคม  2558 ที่ผ่านมานี้เลย
มีสมาชิกผู้ร่วมเดินทางสองคนคือเรากับรุ่นน้องในคณะ

รูปที่ถ่ายอาจจะแย่ไปหน่อยนะคะ เพราะมีแต่โทรศัพท์กันล้วนๆ เป็น Android อีกต่างหาก

เริ่มเลยนะคะ  อ้อลืมบอก ทริปของเราจะเป็น กรุงเทพฯ-เขาใหญ่-พิมาย  แต่เราจะเล่าแค่ตอนขึ้นเขาใหญ่นะคะ จะได้ไม่ยาว

ในคือแรกเรามานอนกันแถวปาลิโอกันก่อน โดยเลือกนอนที่จุลดิศคือนละ 950 ราคานี้คนแถวนั้นบอกว่าถูกที่สุดแล้ว  เจ้าของเป็นคนรวยมากเลยมาเปิดที่พักราคาค่อนข้างถูกให้กับคนอื่น(ความโชคดีอันแรก)


ที่ปาลิโอก็ไม่มีไรมาก  เพราะมันดีงามมากกกกกก เนื่องจากว่าเป็นวันที่ไปไม่ใช่วันหยุด ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว ดังนั้นปาลิโอเป็นของเรา ว่ะฮาฮาฮาฮาฮา



ต่อมาตอนเช้าเราก็เลือกที่จะนั่งรถสองแถวไปลงหน้าด่านขึ้นอุทยาน ส่วนจะขึ้นไปไงนั้น ก็ไปคิดเอาข้างหน้ารึกัน
เมื่อไปถึงหน้าด่านก็เลือกค่าเข้าคนละ 40 เนื่องจากหน้าตาและอายุอานามก็ไม่เด็กแล้ว เลยโดนราคาผู้ใหญ่ซะงั้น
(ในส่วนนี้ไม่มีรูปใดๆทั้งสิ้น เพราะมัวแต่ยุ่งกะการหาทางขึ้น อิอิ)

และแล้ววิธีการขึ้นของเราก็คือ  "โบกรถ"  โดนพี่ทหารจะเป็นคนโบกให้ แล้วก็โชคดีอีกเช่นเคยว่ารถที่มาพอดีคือรถของเจ้าหน้าที่ เราเลยได้โดดขึ้นท้ายกระบะไปเลย  เฮ้.....

รถนำเรามาส่งที่ศูนย์ของอุทยานแล้วก็ไป ปล่อยเรามองตากันปริบๆ แบบว่า  เอาไงดีว้าาาา

เราก็เลยเข้าไปถามเจ้าหน้าที่ เค้าบอกมีจักรยานให้เช่า แต่ตอนขึ้นเขาต้องจูงขึ้นนะ มันชัน  แล้วเราก็บอกว่า
ตอนลงเขาก็ต้องจูง เพราะมันก็ชันอีกนั่นแหละ แล้วจะเอาไปไมอ่ะ (อ้อ เรื่องจักรยาน ถ้าขับไม่แข็งจริง ไม่แนะนำเลยนะคะ พี่เค้าบอกว่า เข้าโรงบาลมาหลายคนแล้ว)


แต่เหนือสิ่งอื่นใด  ส่วนที่อยากจะเล่าให้ฟังจริงๆแล้วคือ การไป  "น้ำตกเหวนรก"  โอ้โห...... มันใช่มาก


เราขึ้นไปได้ด้วยการโบกอีกนั่นแหละ พอมาถึงก็  โล่ง.......  ไม่มีใครเลยอ่ะ
มีคนงานตัดหญ้าอยู่สองสามคน  แล้วเค้าก็ตะโกนถามมาว่า  "ต้องการเจ้าหน้าที่นำทางมั้ย" เราก็เออๆออๆกะเค้าไป
ซักพักพี่เค้าเดินมา แล้วแม่ค้าแถวนั้นก็บอกว่า  "หนูโชคดีนะเนี่ย ได้หัวหน้านำทาง"    มองตากัน เอิ่ม... หัวหน้าอุทยานหรอเนี่ย

และแล้วเราก็ได้ขึ้นน้ำตกไปกะหัวหน้า  อิอิ

ในชั้นแรก อื้อหือ สูงและชันมากๆๆๆๆ ลงไปเท่าไหร่ ก็ต้องขึ้นกลับมาเท่านั้น


แต่จุดที่พีคสุดคือ  "ไหนก็มากะพี่แล้ว ไปชั้นต่อไปเลยรึกัน ทางนี้ต้องให้เจ้าหน้าที่นำเท่านั้น
ซึ่งสิ่งที่ต้องทำก่อนเลยคือ  เดินออกจากแนวกั้นช้าง  โอ้วมายก็อด  ชีวิตช่างปลอดภัย อยู่ในป่าใหญ่ท่ามกลางฝูงช้าง

เสาที่เห็นคือแนวกั้นช้างจ้าาาาาา  สูงใหญ่มั๊กๆ

แล้วเราก็ได้เดินชึ้นไปสู่ชั้นที่สอง  สูงมากกกกกกก ยืนถ่ายจากหน้าเหว มือไม้สั่นไปหมด
  
แต่ก็สวยมากจริงๆ ตอนเดินกลับนี่อยากให้มีสัตว์ป่าออกมาให้เห็นบ้าง  แต่ก็ไม่มีเลย

และเราก็ได้เวลากลับ  แต่เดี๋ยวก่อน  ณ ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยง แถมเราก็บ่นหิวกันมาตลอดทาง
หัวหน้าก็เลยบอกว่า "ไปกินข้าวที่บ้านก่อนรึกัน"   ชีวิตจะดีไปไหน ฮ่าฮ่าฮ่า...
พอไปถึงบ้านพักก็ได้ลูกน้องผัดหมี่มาให้

ภาพอาจไม่ชัด เพราะแอบถ่าย พี่เค้าเขิน อิอิ ขออนุญาตลงรูปเลยรึกัน พี่อยู่บนเขา คงไม่รู้หรอก
ชีวิตบนเขาแทบไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไฟก็ใช้แผงโซล่าเซลล์เอา ดูเรียบง่ายสุดๆ  
แต่ละวันก็ต้องเดินออกลาดตระเวน สู้กับโจรผู้ร้าย  พี่เค้าบอกว่า ว่างๆก็แวะไปทักทายกันได้นะ แต่ซื้อของไปฝากหน่อยก็ดี ไม่ค่อยมีไรกิน

ก็ขอจบการเล่าเพียงเท่านี้รึกัน  เพื่อนจะขอใช้คอมทำงานต่อแล้ว  แล้วตอนนี้ก็อยู่ระหว่างทริปเที่ยวเชียงใหม่อยู่ อิอิ
เพิ่งได้ปิดเทอมก็ขอเที่ยวหนักๆหน่อยรึกัน