บทที่ 1
สภาพการจราจรบนถนนกำแพงเพชร 2 ในค่ำคืนของวันที่ 30 เมษายน คราคร่ำด้วยยวดยานหลากหลาย
แสงไฟสีแดงจากท้ายรถคันหน้าเป็นประกายพริบพราย เสียงวิทยุภายในรถส่งเสียงเจี้อยแจ้ว ระคนกับเสียงถอนหายใจของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“ถ้ามิเตอร์ถึง 120 ผมว่าพี่ลงเดินจะดีกว่านะ”
คนที่นั่งอยู่เบาะหลังจึงชโงกมองตัวเลข ‘113’ บาท ความลังเลเกิดขึ้นในทันที แม้จะมีเวลาเหลือพอที่จะรอ
แต่จะคาดเดาได้แค่ไหนกับสภาพการจราจรในกรุงเทพมหานครกับวันหยุดยาวต่อเนื่องเช่นนี้
เสียงรถมอเตร์ไซรับจ้างวิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่า ผู้โดยสารด้านหลังล้วนมีจุดหมายเดียวกันกับเธอ
“งั้นลงตรงนี้แหละค่ะ”
ทันทีที่เปิดประตูรถก้าวลงไปยืนบนฟุตบาท ความหนักอึ้งจากเป้ด้านหลังก็ย้ำเตือนที่น้ำหนักที่กำลังแบกอยู่
กับระยะทางที่ไกลพอสมควร
“เอาน่า…ไม่ไกลเท่าไรหรอกแค่นี้เอง”
หญิงสาวปลอบใจตัวเอง พร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้า…ทริปเดินทางเพียงลำพังสู่เมืองเล็กๆริมชายโขง
ที่หัวใจปรารถนาจะไปเยือนสักครั้งในชีวิต กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
‘เชียงคาน’
เมื่อคนเขียนนวนิยาย อยากเล่าเรื่องเที่ยวของตัวเอง
สภาพการจราจรบนถนนกำแพงเพชร 2 ในค่ำคืนของวันที่ 30 เมษายน คราคร่ำด้วยยวดยานหลากหลาย
แสงไฟสีแดงจากท้ายรถคันหน้าเป็นประกายพริบพราย เสียงวิทยุภายในรถส่งเสียงเจี้อยแจ้ว ระคนกับเสียงถอนหายใจของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“ถ้ามิเตอร์ถึง 120 ผมว่าพี่ลงเดินจะดีกว่านะ”
คนที่นั่งอยู่เบาะหลังจึงชโงกมองตัวเลข ‘113’ บาท ความลังเลเกิดขึ้นในทันที แม้จะมีเวลาเหลือพอที่จะรอ
แต่จะคาดเดาได้แค่ไหนกับสภาพการจราจรในกรุงเทพมหานครกับวันหยุดยาวต่อเนื่องเช่นนี้
เสียงรถมอเตร์ไซรับจ้างวิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่า ผู้โดยสารด้านหลังล้วนมีจุดหมายเดียวกันกับเธอ
“งั้นลงตรงนี้แหละค่ะ”
ทันทีที่เปิดประตูรถก้าวลงไปยืนบนฟุตบาท ความหนักอึ้งจากเป้ด้านหลังก็ย้ำเตือนที่น้ำหนักที่กำลังแบกอยู่
กับระยะทางที่ไกลพอสมควร
“เอาน่า…ไม่ไกลเท่าไรหรอกแค่นี้เอง”
หญิงสาวปลอบใจตัวเอง พร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้า…ทริปเดินทางเพียงลำพังสู่เมืองเล็กๆริมชายโขง
ที่หัวใจปรารถนาจะไปเยือนสักครั้งในชีวิต กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
‘เชียงคาน’