ผมเป็นคนที่นั่งแท็กชี่บ่อยครับ เรียกได้ว่าทุกวันเลยก็ว่าได้ เนื่องจากบ้านผมอยู่บางแค และรถไฟฟ้ายังมาไม่ถึง ทำให้ต้องนั่งรถแท้กชี่ไปทำงานประจำโดยจะนั่งจากบ้านไปลงที่ BTS วุททากาศ (สะกดไม่เป็นขอโทษด้วย) และ มักจะนั่งกลับบ้านจากสถานีเดียวกันหรือไม่ก็จากรถไฟใต้ดินลุมพินี
เรียกได้ว่าวันๆนึงผมจะเสียค่ารถขาไป 80บาท ขากลับตั้งแต่ 80 - 150 แล้วแต่ว่าขึ้นที่ไหน นั่งแบบนี้มา ห้า ถึง หก เดือนแล้วครับ
คือก็ไม่ได้อะไรกับขาไปเท่าไหร่ ในช่วงเช้านะครับ เพราะไม่เจออะไรหวือหวา แต่ขากลับนี่สิครับ
ไอ้ เห็ดแหม่ม อย่างกับนรก
ไม่รู้ว่าแท้กชี่กินยาหรือเมากล้วยตากอะไรมา ทุกคันที่นั่งตอนกลางคืนจะมีนิสัยดังนี้
พี่แกจะไม่ค่อยพูด อันนี้จริงๆครับ แกไม่พูดเลย แกจะใจจดใจจ่อต่อการขับรถมาก ซึ่งไม่เหมือนกับคนขับในช่วงเช้าที่มักจะจ้อไปเรื่อย ผมชอบนะเพลินดี
ทีนี้พอแกไม่พูด สิงห์เดนตายจะเริ่มเข้าสิงแท็กซี่ทันที มันให้ความรู้สึกเหมือนเล่นเกม Daytona มากครับ
พอเห็นช่องเท่านั้นละครับ แกจะเร่งจี้ตูด และทันใดนั้นเอง กระแสเลือดของนักแข่งพลังส้มตำปลาร้าก็จะเริ่มต้นขึ้น
เมล็กพริกที่เพิ่งกินเข้าไปเมื่อเย็น จะสาดส่องเหมือนแสงที่ออกจากไฟเบรกของแก ปริบ ปริบ ปริบๆ และพลังข้าวเหนียวจะสาดส่องออกมาเป็นไฟหน้าอันร้อนแรง รถคันไหนขับช้า แกจะเปิดไฟเร่งแล้วพลังมะนาวมะพร้าวส้มโอจะสั่งให้แกต้องเบียดเข้าเลนช้าย เพื่อที่จะแซงซ้ายไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ผมจะเริ่มอยากอ้วก เพราะ ตรูทนกลิ่นใบเตยมันมานานละ แต่ไม่ทันไร รถก็จะเบรกแทบมิด จนหัวผมเกือบจะกระแทก แท้กซี่จะหันหน้ามานิดๆ พร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่จะบอกผมว่า "อ่อนหัดนัก ของจริงกำลังจะเริ่มจากนี้เป็นต้นไปไอ้น้อง!"
ไม่ทันไร เมื่อรถเริ่มน้อยลง วิญญาณไก่ย่างเริ่มเข้า ตอนนี้แกจะรับ ตีปีกซ้าย และ ตีปีกขวาอย่างเมามัน เหมือนแกกำลังเปลี่ยนจาก Daytona มาเป็น F1 เครื่องเริ่มเร่งแรงขึ้น
ผมกลัวมาก และหันไปหาอุปกรณ์ช่วยชีวิตทันที นั่นคือสายเข็มขัดที่เบาะ แต่ไอ้สรราดด แท้กชี่เมืองไทยไม่ทำที่เสียบเอาไว้
ตอนนี้แหละที่ผมกำลังจะถึงบ้าน แกจะเริ่งความเร็ว ขึ้นสะพานเพื่อที่จะลงเส้นกาญจนาภิเสก และสะพานนี้เป็นสะพานโค้ง ทีนี้ละ ทาคุมิ จาก Initial D เข้าสิงเลยครับ มันคือโค้งสุดท้ายที่แกจะได้แสดงความเป็นเทพ แกปาดซ้ายเปิดไฟสูงและทำโค้งเป็นเส้นอย่างสวยงาม
อีกสองนาทีต่อมา ผมก็ถึงบ้าน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แท้กซี่ไทย อยากเป็นดารา Stun ทุกคนครับ
จบ
เรื่องเล่าจากคนที่นั่งรถแข่ง Daytona และ F1 เป็นประจำในกทม.
เรียกได้ว่าวันๆนึงผมจะเสียค่ารถขาไป 80บาท ขากลับตั้งแต่ 80 - 150 แล้วแต่ว่าขึ้นที่ไหน นั่งแบบนี้มา ห้า ถึง หก เดือนแล้วครับ
คือก็ไม่ได้อะไรกับขาไปเท่าไหร่ ในช่วงเช้านะครับ เพราะไม่เจออะไรหวือหวา แต่ขากลับนี่สิครับ
ไอ้ เห็ดแหม่ม อย่างกับนรก
ไม่รู้ว่าแท้กชี่กินยาหรือเมากล้วยตากอะไรมา ทุกคันที่นั่งตอนกลางคืนจะมีนิสัยดังนี้
พี่แกจะไม่ค่อยพูด อันนี้จริงๆครับ แกไม่พูดเลย แกจะใจจดใจจ่อต่อการขับรถมาก ซึ่งไม่เหมือนกับคนขับในช่วงเช้าที่มักจะจ้อไปเรื่อย ผมชอบนะเพลินดี
ทีนี้พอแกไม่พูด สิงห์เดนตายจะเริ่มเข้าสิงแท็กซี่ทันที มันให้ความรู้สึกเหมือนเล่นเกม Daytona มากครับ
พอเห็นช่องเท่านั้นละครับ แกจะเร่งจี้ตูด และทันใดนั้นเอง กระแสเลือดของนักแข่งพลังส้มตำปลาร้าก็จะเริ่มต้นขึ้น
เมล็กพริกที่เพิ่งกินเข้าไปเมื่อเย็น จะสาดส่องเหมือนแสงที่ออกจากไฟเบรกของแก ปริบ ปริบ ปริบๆ และพลังข้าวเหนียวจะสาดส่องออกมาเป็นไฟหน้าอันร้อนแรง รถคันไหนขับช้า แกจะเปิดไฟเร่งแล้วพลังมะนาวมะพร้าวส้มโอจะสั่งให้แกต้องเบียดเข้าเลนช้าย เพื่อที่จะแซงซ้ายไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ผมจะเริ่มอยากอ้วก เพราะ ตรูทนกลิ่นใบเตยมันมานานละ แต่ไม่ทันไร รถก็จะเบรกแทบมิด จนหัวผมเกือบจะกระแทก แท้กซี่จะหันหน้ามานิดๆ พร้อมกับมองผมด้วยสายตาที่จะบอกผมว่า "อ่อนหัดนัก ของจริงกำลังจะเริ่มจากนี้เป็นต้นไปไอ้น้อง!"
ไม่ทันไร เมื่อรถเริ่มน้อยลง วิญญาณไก่ย่างเริ่มเข้า ตอนนี้แกจะรับ ตีปีกซ้าย และ ตีปีกขวาอย่างเมามัน เหมือนแกกำลังเปลี่ยนจาก Daytona มาเป็น F1 เครื่องเริ่มเร่งแรงขึ้น
ผมกลัวมาก และหันไปหาอุปกรณ์ช่วยชีวิตทันที นั่นคือสายเข็มขัดที่เบาะ แต่ไอ้สรราดด แท้กชี่เมืองไทยไม่ทำที่เสียบเอาไว้
ตอนนี้แหละที่ผมกำลังจะถึงบ้าน แกจะเริ่งความเร็ว ขึ้นสะพานเพื่อที่จะลงเส้นกาญจนาภิเสก และสะพานนี้เป็นสะพานโค้ง ทีนี้ละ ทาคุมิ จาก Initial D เข้าสิงเลยครับ มันคือโค้งสุดท้ายที่แกจะได้แสดงความเป็นเทพ แกปาดซ้ายเปิดไฟสูงและทำโค้งเป็นเส้นอย่างสวยงาม
อีกสองนาทีต่อมา ผมก็ถึงบ้าน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แท้กซี่ไทย อยากเป็นดารา Stun ทุกคนครับ
จบ