ผมคิดว่ามันเป็นเวรกรรมของผมเองในครั้งแรกทีผมคบกับเธอในเวลานั้นเพราะผมผิดทีรักคนมีเจ้าของ ผมบอกเธอว่าผมรอเธอได้ในเมือแฟนเก่าเค้าทำอะไรไม่ดีกับเธอมามากมาย ทั้งเล่นการพนัน เอาของเธอไปจำนำ ต่างๆๆนาๆๆแล้วร้องไห้กับผม เพราะความสงสารทำให้ผมอยากดูแลเธอต่อจากผู้ชายคนนั้น ผมคบกับเธอไม่นาน แฟนเก่าเค้าก็โทรมาหาผมบอกว่าเธอได้เลิกคบกับผมไปแล้วตอนั้นเธอยังเรียนอยู่ ผมคิดจะตัดใจตั้งแต่แรกเพราะคือตัวปัญหาในชีวิต แต่เธอนั้นยังคงติดต่อกะผมเรื่อยมาเพราะความใจอ่อนของผมเองนั้นแหละ สุดท้ายเธอก็มาคบกับผมพร้อมคำสาปแช่งจากแฟนเก่าเค้า ผมก็ประคับประครองความรักนั้นมาตลอด จากนั้นผมก็คุยกับเธอบอกว่าจากนี้เราเป็นแฟนกันจะทำอะไรก็นึกถึงกันบ้างนะ ผมขอความไว้ใจจากคนที่ผมรักที่สุด เธอก็สัญญากับผม แต่มีอยูวันหนึ่งแฟนเก๋าโทรมาหาผมอีกครั้งพร้อมกับ บอกกับผมว่าเค้ามีอะไรกับเธอตลอดในเวลาที่คบกับผม เท่านั้นแหละ หน้าผมชา มือสัน ใจสัน บอกใครไม่ได้อึดอัด เพราะว่าผมมีช่องว่างในเวลาผมทำงาน เค้าเรียนและเจอกันตลอด ผมเสียใจมากคิดจะเลิกกับเธอ แต่เหมือนเดิมครับเธอบอกผมว่าขอโอกาศแก้ตัวเพราะผมดีกับเธอมากๆๆในเวลานั้น เธอบอกว่าให้ผมทำอะไรกับเธอก็ไมไปไหน เพราะผมทนและให้อภัยเธอเสมอมา และตอนนั้นผมคิดตัวเองก็มีส่วนผิดเลยให้อภัยไป จากนั้นเธอก็เลิกกะแฟนเก๋าของเธอเด็ดขาดและเอาผมไปแนะนำกลับ ครอบครัวเธอตอนแรกผมกลัว แต่สุดท้ายครอบครัวเธอก็ย่อมรับในตัวผม เพราะผมเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอ มีการงานที่ดีดูแลเธอได้ตลอด (ปล.ตอนนี้เธอยังไม่เลิกกับผมนะครับ ครอบครัวเธอรับรู้ว่าเธอได้มาอยู่กะผมเพราะว่าเธอเดินทางไกลจากบ้าน) ง่วงนอนและรอตอนต่อไปนะ