รักแท้แพ้เงินจากที่เคยคิดว่ามีแต่ในละคร แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง

สวัสดีครับเพื่อนๆ ตอนนี้ผมรู้สึกอยากระบายอยากร้องไห้ออกมาในวัย34ปี คิดแล้วก็น่าหัวเราะนะครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมโดนบอกเลิกครับ สาเหตุนะเหรอ "ผมมันจนครับ"
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเกิดจากผมได้รู้จักผู้หญิงคนนึง เธอสวยมากครับ เราตกลงที่จะคบกันและดูท่ามันจะไปได้สวย ผมรักเธอและเธอก็รักผมมากครับ เราสองคนผูกพันธ์กันมาก จนมาวันนึงเธอได้เล่าเรื่องบางอย่างให้ผมฟังว่าเธอมีหนี้นอกระบบ 600,000กว่าบาท ตอนแรกผมก็ตกใจมากคิดว่าเธอพูดลองใจมั้ง พอคุยๆไปสรุปคือเรื่องจริง ตอนนั้นผมก็ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกันเราจะแก้ปัญหาไปด้วยกันผมบอกเธอว่าเงินเดือนผม30,000กว่าๆขอเคลียภาระผ่อนรถอะไรให้เสร็จก่อน ถึงวันนั้นผมจะมาช่วยเธอสักวันมันคงเคลียได้ เหมือนเธอจะดีใจที่ผมพูดแบบนี้ จากนั้นเราก็ใช้ชีวิตด้วยกันมาปกติ อาจมีการใช้จ่ายอย่างประหยัด กินข้าวกล่องแทนการไปกินตามร้านแพงๆ อะไรประหยัดได้ก็ทำ แต่มีอยู่วันนึงเธอเล่าให้ฟังว่าหัวหน้าเธอที่เป็นระดับ Directer อายุประมาณ40กว่าๆแต่โสดยังไม่มีครอบครัวมาชอบมาติดพันเธอ เธอบอกหัวหน้ารู้ปัญหาที่เกิดขึ้นทุกอย่างและพร้อมที่จะช่วยเหลือเธอเรื่องหนี้สินโดยไม่หวังผลอะไรแต่เธอตอบปฎิเสธไป เธอก็เอามาเล่าให้ผมฟัง ผมดีใจมากครับที่เธอเป็นคนดีไม่หวังสิ่งตอบแทนของใคร ผมภูมิใจเธอมากครับ ผมย้ำอีกครั้งว่าเราจะเดินไปด้วยกันแก้ปัญหาไปด้วยกันนะขอให้เชื่อใจผมถึงผมจนเงินทองแต่ความรู้ความสามารถผมไม่ได้จะจนไปด้วยนี่มันต้องมีทางออกน่า มีอยู่ช่วงนึงเรามีปัญหาเรื่องเล็กน้อยผิดใจกันเรื่องไม่เป็นเรื่องตามประสาคนใช้ชีวิตร่วมกัน ผมหายไปพักนึงไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่อกับเธอเลยครั้งนั้นผมยอมรับว่าผิดเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่ทำลงไป สุดท้ายผมก็ตามมาง้อเธอ เหมือนเธอก็ยอมคืนดีด้วย ผมดีใจมากครับบอกกับเธอว่าจะไม่ทำอีกแล้วแล้วเรื่องราวมันก็ผ่านมาได้ดีจนมาถึงวันนึง วันนั้นผมไลน์ไปหาเธอไม่ได้อ่านเลย โทรไปก็ไม่รับ สักพักเธอโทรกลับมาว่ากำลังกินข้าว โทรศัพท์ชาร์ตแบตในห้อง ผมคิดว่าแปลกๆแล้วล่ะเพราะปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมตัดสินใจไปหาเธอที่บ้านเลย ปรากฏว่าเธอไม่อยู่ อ้าวแล้วที่บอกว่ากินข้าวอยู่บ้านมันคืออะไร โทรไปคาดคั้นสักพักเธอสารภาพว่าหัวหน้าคนที่เคยเล่าว่ามาชอบพาเธอไปหาหมอ เธอบอกว่ากลัวผมว่า เลยไม่ได้บอกเลยต้องโกหก หลังจากวันนั้นก็ดูเธอเริ่มแปลกๆไปมาก เธอมีสร้อยทองแหวนเพชรใส่ราคาก็รวมๆ3-4หมื่นเธอบอกว่าแม่ซื้อให้ ชวนเธอไปกินข้าวก็บอกว่าไม่ค่อยหิว ไลน์ไปก็ไม่ค่อยตอบ โทรไปคุยกันคำสองคำแล้วก็วางเธอบอกว่างานยุ่ง เหนื่อยอยากพักผ่อน ป้าข้างบ้านก็เคยบอกว่าเดี๋ยวนี้เธอกลับบ้านดึกทุกวัน ผมถามเธอก็บอกว่างานยุ่งทำไม่ทันต้องกลับดึก ช่วงนั้นผมว้าวุ่น สับสนในใจมากมาก คิดไม่ออกว่าเธอเปลี่ยนไปเพราะอะไร แต่เธอก็พยามยามบอกว่าเธอมีเหตุผลที่ไม่สามารถจะบอกได้ จนถึงเมื่อคืนนี้ วันที่คนอายุ34คนที่ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับความรักมาก่อน น้ำในตามันไหลออกมาหมดออกมาตั้งแต่คำพูดที่เธอยอมสารภาพว่าเหตุผลมันคืออะไร
เธอบอกว่า
เราคงคบกันไม่ได้อีก เพราะเธอสงสารหัวหน้าที่มาชอบเธอ เค้าทำดีกับเธอทุกอย่าง เค้าให้เงิน เค้าจะเคลียเรื่องเงินกู้นอกระบบที่มีให้หมด เค้าดีกับเธอมากหัวหน้าเธอเขาขอร้องว่าอยากให้เธอได้ลองคบเค้าดูอีกสักคน เธอบอกเธอไม่กล้าปฎิเสธ เธอเกรงใจเค้าเพราะเค้ามีบุญคุณที่ทำให้ตอนนี้ชีวิตเธอดีขึ้น!!!!!
เธอร้องไห้บอกว่าเธอรักผมมาก ไม่อยากให้ผมต้องมารับภาระหนี้สินด้วย แต่ที่ผ่านมาอยู่ด้วยกันแล้วมันมีความสุขมากๆ เธอไม่อยากเสียผมไป แต่เธอได้ตัดสินใจที่จะคบกับหัวหน้าแล้ว เธอก็ไม่อยากทำให้เขาเสียใจเหมือนกัน เพราะเขาเป็นผู้มีพระคุณกับเธอ เหมือนฟ้าถล่มดินทลายเหมือนโดนภูเขาทับที่กลางหัวใจมันอึดอัดมันพูดไม่ออก ทำไม ทำไม ทำไม ถึงเป็นเช่นนี้ เรามันจนใช่ไหม นี่เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองทั้งคืน โกรธเธอไหม เธอผิดไหมที่เธอเลือกสิ่งที่ดีกว่า ผมขอตอบแทนเลยว่าไม่โกรธและไม่ผิด ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองครับ
อาจจะเพ้อมามาก ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายของผมนะครับ เพื่อนๆพอจะมีวิธีไหนทางไหนหรือกำลังใจแนะนำผมได้เลยครับ ผมจะได้หายเศร้ากลับไปเป็นคนเก่าได้ไวๆ
ขอบคุณครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่