เมื่อข้าพเจ้าฝากเพื่อนซื้อกระเป๋า

แบบผมรื่องมันเริ่มตอนที่ผมมานอน รพ ได้สักเดือฯึว ซึ่งตอฯั้นอุปกรณ์ยังชีพเริ่มเยอะ เยอะเกินกว่ามนุษย์ธณมดาจะสามารถใช้มือถือไปได้หมด

แทบเลต  7 นิ้ว 1 zenfone 6 bluetooth keyboard 1(เป็นคนชอบพิมนั่นพิมนี่) แท่งหรรษาบลูทูธ 1 powerbank 30000 mah 1เป๋าตังค์ 1 สายซิงค์ 6

จึงต้องหาทางแก้ด้วยการฝากเพื่อนซื้อเป๋าฯมาใส่ซะ

ผม/ เฮ้ย ฝากซื้อเป๋าหน่อยดิ เป๋าสะพายข้างเล็กๆอะ นึกออกปะ จะเอามาใืส่มือถืออะ

มัน/ อ๋อ เออได้ เอาแบบไหนล่ะ

ผม/ ตามใจอะ เลือกมาเลย

เมื่อถึงวันที่มันเอามาให้..................





ผมถึงกับตาเหล่ มึนไปแป๊บนึง ก่อนจะหันไปมองมันมำนองว่า "แน่ใจนะว่ามิงไม่ได้หยิบผิด"

แทนที่จะสำนึกหรือสลด มันกลับลอยหน้าลอยตาตอบว่า

"กูดูแล้ว อันนี้แหละรับกับหน้ามิงที่สุด"



ผมรับนุ้งคิตตี้มาถือไว้ พร้อมกับคิดในใจว่ว เพื่อนมันส่งสาส์นท้ารบมาเยี่ยงนี้ หากไม่รับคำท้า ยังจะมีหน้าไปพบผองเพื่อนมิตรรักแฟนเพลงได้อย่างไร ไยมิต้องอยู่อย่างอดสู แหงนหน้าก็อายฟ้า ก้มหน้าก็อายดิน มิสู้ตายเสียดีกว่า

คิดได้ังนั้นจึงตอบเพื่อนไปว่า

"กล้าซื้อมาก็อย่านึกนะว่ากูไม่กล้าใช้!!!!!!!!"

ผมจึงรับนุ้งคิตตี้มาดูแลนับแต่บัดนั้น และด้วยกลัวนุ้งคิตตี้เหงา ผมจึงได้พานุ้งทิกเกอร์มาอยู่เป็นเพื่อนอีกตัว จะได้มีเพื่อนเล่น

ซึ่งความน่ารักของคู่หู คิตตี้ & ทิกเกอร์ นั้นก็เป็นที่บาดตาบาดใจของหลายๆคนมาก ถึงขนาดพยาบาลที่วอร์ด ขู่จะลักพาตัวนุ้งคิตตี้ ถ้าผมเผลอ

ที่เล่ามานี่ไม่ช่อะไรนะครัช แค่อยากเตือนเพื่อนๆให้ระวังเวลาฝากเพื่อนซื้อของ เด๋วจะเดือดร้อนแบบผม