ผมเชื่อนะครับ ว่าแต่ละคนนั้นล้วนแต่ผ่านอะไรมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่แสนสั้น หรือเวลาที่นานแสนนาน ต่างคนต่างเจอปัญหา ต่างคนต่างประสบความสำเร็จ ซึ่งแต่ละอย่างนั้นถูกจัดเก็บอยู่ในความทรงจำ แต่อยู่ที่ว่าเรานั้นจะเลือกจัดเก็บมันได้นานแค่ไหน เพราะบางคนแทบจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
       ตลอดเวลาที่ผมมีชีวิตอยู่มาตลอดยี่สิบกว่าปี ผมก็มีความทรงจำให้จัดเก็บมากมาย อาจจะมีลืมไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่ ผมดันเป็นคนจำดีซะด้วย ความทรงจำผมเลยอยู่ติดกับตัวผมมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องบางเรื่อง บางสิ่งบางอย่าง ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นอาจจะลืมมันไปแล้ว แต่ผมก็ยังมั่นใจ ว่าผมยังสามารถจัดเก็บสิ่งเหล่านี้ได้ดี และน้อยมากที่จะตกหล่น
       ความทรงจำของผม ที่ผมจะเก็บไว้อยู่ในรูปของ บุคคล ใครคนหนึ่งที่ผมคิดว่าเขาสำคัญในช่วงนั้น ตั้งแต่แฟนคนแรกของผมที่ชื่อ น้องใบตอง ตอนผมเรียนอนุบาล จนถึงแฟนคนล่าสุดของผมที่ได้จากลาจากผมไป ผมไม่เคยลืมพวกเขาเลยแม้แต่คนเดียว แถมยังจำหน้าตอนเด็กๆของพวกเขาได้อีก แต่ถ้าให้ผมไปเสาะหาบุคคลพวกนี้ หน้าเขาคงเปลี่ยนๆไปแล้วแหล่ะ หรือถ้าหาเจอก็คงมีครอบครัวเป็นของตัวเองไปหมดแล้ว
       ทุกๆครั้งที่ผมพูดถึงพวกเขา ผมก็มักจะยิ้มออก เพราะอย่างน้อยเราก็เคยมีความสุขมาด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างทำให้หัวใจพองโต ต่างฝ่ายต่างสร้างอะไรต่างๆนาๆให้อีกฝ่ายได้รู้สึกดี ผมว่าเรื่องนี้มันสำคัญนะ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายไหนเลือกที่จะลบไป ฝ่ายไหนเลือกที่จะจดจำมันมากกว่า
      
       แต่ก็นั่นแหล่ะ ไม่มีใครลืมใครได้ มากสุดก็แค่ "คุ้นๆ"

       แต่รู้ไหมว่าความทรงจำนั้น ถ้าเราจำแต่สิ่งดีๆ มันก็คงมีความสุขกันไป แต่ระหว่างมีความสุข ผมเชื่อว่าทุกคนมักจำมีความทุกข์เข้ามา แถมจำได้แม่นซะด้วย ซึ่งแน่นอนว่าความทุกข์นั่นแหล่ะ ที่ยิ่งเราจำแล้วมันทำให้เราถูกบั่นทอนลง มันเข้ามาแป๊บเดียวก็จริง แต่มันก็กัดกินความสุขเราทุกทีที่มันสะกิดเรา น่าแปลกนะที่ความสุขเราต้องพยายามนึกถึงมัน แต่ความทุกข์มันเรียกหาให้เรานึกถึงเสมอ
       สำหรับผมแล้ว ผมไม่เคยลืมหรอกครับว่า "คนในความทรงจำ" นั้นเขาเป็นใครกันบ้าง แต่ผมคิดว่าพวกเขาสอนอะไรหลายๆอย่างให้ผม ถึงจะจากกันไปกี่คนๆ พวกเขาก็ยังคงเป็น "คนในความทรงจำ" ของผมเสมอ อย่างน้อยถ้าพวกเขาเดือดร้อน ผมก็พร้อมที่จะช่วยเขาเพราะเขามีบุญคุณกับผมที่เคยสร้างความทรงจำดีๆร่วมกันมา

        แล้วคนที่อ่านเรื่องที่ผมเขียนขึ้นหล่ะมี "คนในความทรงจำ" กันบ้างหรือเปล่า

                                                                                                                                                                  นายหมีดำ