ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนเป็นพระครับ ผมบวชอยู่ที่วัดอโศกการาม ได้ประมาณ 1 ปีครึ่งช่วงที่ระหว่างเป็นพระก็ทำเหมือนพระทั่วๆไปครับทำวัดเช้า บ่าย เย็น  ทำความสะอาดกุฏิ ว่างก็ไปนั่งอ่านหนังสือในหอสมุดและช่วงวันเวลาวันว่างวันหนึ่งผมไป นั่งอ่านเจอเกี่ยวกับการทำสมาธิมาเลยอยากลองทำดู
เพราะด้วยเหตุผลหลายอย่าง ผมเป็นคนสมาธิสั้นด้วย และความอดทนน้อยเลยอยากจะลองเปลี่ยนแปลงตัวเองดู ก็เลยลองฝึกนั่งดูแรกก็นั่งไม่ค่อยได้ปวดหลังบ้าง คันตรงนั้นตรงนี้บ้างรู้สึก หงุดหงิดตลอดเวลาไม่มีสมาธิเลยแต่ก็ผ่านมันมาได้ ผมใช้เวลา 1-2 เดือนเท่าที่จำได้นะครับโดยอาศัยตอนทำวัดเสร็จก็จะนั่งสมาธิต่อเลยก็จะมีพระอาจารย์ ท่านจะขึ้นมาเทศน์สอนก็อาศัยฟังไปเพลินๆ โดยจับจุดที่ ลมหายใจตัวเองและคำว่าพุทโธตลอด จากเมื่อก่อนนั่งได้ไม่ถึง 10 นาทีก็ลุกหนี จนนะตอนนั้นนั่งได้เป็น ชั่วโมงเลยครับอย่างนานสุดก็ 4 ชั่วโมงได้ที่เคยนั่ง สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งแรกเลยคือ 1.ผมรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองมันหายไป 2.รู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กบ้างใหญ่บ้าง 3.มีแสงสว่างสีขาว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรก็นั่งไปเลื่อยจนครบชั่วโมงก็จึงหยุดกลับ กุฏิผมจึงลองกลับไปนั่งทำที่กุฏิดูเหมือนเดิม ก็มีความรู้สึกเหมือนทั้ง 3 อย่างเกิดขึ้นปกติ แต่คราวนี้มีความรู้สึกอีกแบบเกิดขึ้น ในขนาดที่ผมนั่งผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนมาเดินอยู่ข้างหน้าผมจึงไม่สนใจอะไรบอกตรง ตกใจและกลัวมากเลยใจดีสู้เสือนั่งไปเลื่อยจากเหมือน แต่ตราวนี้จากคนเดินแค่คนเดียวก็เพิ่ม เป็น 2-3 คนตอนนั้นจิตผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไม่มีสมาธิเลย ผมเลยเลยลืมตามาดูก็ไม่มีใครเลย ก็เลยจำวัดเลยและเก็บคำถามไว้ในใจว่าเกิดไรขึ้นกับเราแล้วที่ได้ยินนั้นมาจากไหนที่แน่ๆผมว่าไม่ใช่ ผี หรืออะไรต่างๆนาๆ ผมเคยไปพระอาจารย์ท่าหนึ่ง แต่ตอนนั่นท่านไม่ว่างเลยไม่ได้ถาม จึงสึกออกมาก่อน

            ผมเลยอยากรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น คือ ฌานหรือเปล่าครับ แล้วความรู้สึที่เกิดขึ้นอยู่ในระดับไหนครับ ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ