เมื่อสักครู่ขณะผมยืนอยู่บน bts จากพร้อมพงษ์ไปเสาวรี พอถึงสถานีสยามก็มีพี่ผู้หญิง
ท้องแก่น่าจะประมาณ 7-8 เดือนใหญ่อย่างเห็นได้ชัดเดินเข้ามา
ผมซึ่งยืนพิงกระจกอยู่ก็หลบให้พี่เค้าไปยืนมุมๆจะสบายกว่า
จากนั้นผมจึงถามพี่เค้า

ผม : เอ่อพี่ลงสถานีไหนครับ
พี่ผู้ญ : สถานีหมอชิดค่ะ
ผม : โหยไกลนะนั่น เดี๋ยวสักครู่นะครับ
ผมซึ่งกำลังจะเดินไปตรงแถวๆที่นั่งเพื่อขอที่นั่งให้พี่เขาตามที่ใจคิด
ปรากฏว่าพี่เค้าคว้าแขนผมไว้แล้วพูดกับผมว่า
พี่ผู้ญ : ไม่เป็นไรค่ะน้อง "เกรงใจเขา" คนมันเยอะ
ผมก็มองรอบๆคนก็ไม่ได้แน่นนิ้
ผม : เอ่อ.... แต่ว่า
พี่ผู้ญ : เดี๋ยวถึงเสาวรีก็มีคนลงค่ะพี่ค่อยนั่งก็ได้
ผมก็ได้แต่ครับๆ.... ในขณะนั้นตรงที่นั่งก็มีคนมองมาทางพี่ผู้หญิงหลายคน
เพราะกระจกใสจึงเห็นชัดว่าท้องเค้าโตนะ แต่ก็ไม่มีใครลุกให้นั่งบางคนพอผมหันไปมองก็ทำหลบตาทำเหมือนไม่เห็นคนท้อง
จนถึงเสาวรีจึงมีคนลุกออกพี่เค้าจึงได้นั่ง ก่อนลงพี่เค้ายิ้มให้ผมทีนึงแล้วบอกว่าได้นั่งแล้ว
ผมก็ยิ้มแล้วลงรถไป

เห้ออออออออ
รู้สึกดีที่เจอพี่ผู้หญิงจิตใจดีเกรงใจคนอื่น
รู้สึกแย่ที่ทำไมคนเราไม่มีน้ำใจ