เรากับแฟนเก่าเป็นคนจังหวัดเดียวกันค่ะ เขามีกิจการที่บ้าน อายุประมาณ 25 ส่วนเรา 20

แรกๆเขาดีค่ะ เราก็ไม่ได้รักเขามากเท่าไร แต่เขาดีมาตลอดเราเลยลองเปิดใจและรักเขา

จนเวลาผ่านไปร่วม4เดือน เขาเริ่มเฉยชา บ่นเหนื่อยทำงาน มาร้อวไห้บ้างเวลาโดนแม่ด่า เราก็จะปลอบเสมอ อยากให้เขายิ้มได้...

ซื่อสัตย์มาตลอด เขาชอบอะไร เพียงแค่เขาเอ่ยปาก เราจะเก็บและจำไว้ เมื่อมีโอกาศก็รีบไปซื้อมาให้ เขาเคยอยากได้กระเป๋าแต่เงินไม่พอ

เราก็จำ พออีกสองวันก็ซื้อมาเซอไพร้เขา  ไม่ว่าจะเป็นของกิน หรืออื่นๆ ก็จะทำแบบนี้ เพราะเห็นเขางานยุ่งไม่มีเวลาส่วนตัวเยอะ

ทำอะไรไม่เคยลืมเขา อยากดูแลไปตลอด แม้จะทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยบ้าง แต่เราไม่เคยรักเขาน้อยลงเลยนะ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไลน์หา ไม่ได้โทรหาช่วงหลังๆ เราไม่เรียกร้องอะไรเลย คิดแค่เขาเหนื่อย และแยกย้ายนอน

จะพูดกับเขาเสมอว่า ช่างมันเนอะปัญหามันเล็กน้อย เรามาเริ่มใหม่ดีกว่า เค้าสู้นะ

มีหลายสิ่งที่เขาทำและเราไม่ชอบ แต่เราไม่เคยคิดเลิกเลยสักครั้ง

พอขึ้นมากรุงเทพ... ได้แค่สองวัน เขาไม่โทรเลย ไม่ไลน์เลย คือหายแบบไร้วี่แววเลย จนเวลารวม 5 วัน

เราเลยตัดสินใจโทรหาเขา ว่าเขาเป็นอะไร มีอะไรบอกกันตรงๆสิ เขาพูดว่า อยากอยู่คนเดียว เราก็อืม..เข้าใจ

สุดท้ายคุยไปคุยมา เราทำใจลึกๆแล้วค่ะว่าเขาจะตอบอะไร

เขาก็พูดว่า   พี่ว่า..เราเลิกกันเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะ

ตอนนั้นนั่งอยู่บนแท็กซี่ค่ะ มือถือโทรศัพท์อยู่ พูดไม่ออก สักพักมือร่วงมาบนตักพร้อมกับมือถือ น้ำตาไหล แต่ไม่มีเสียงร้องไห้

สมองเบลอ แต่มีแต่คำว่า ทำไม เราทำอะไรผิดพลาดไปหรอ ....

หลังจากนั้นเราทำใจไม่ได้ ลบเบอร์เขาทิ้ง บล็อคไลน์เขาเพราะทำใจไม่ได้

ทุกสันนี้กลัวเลยค่ะ ไม่กล้าคบใคร เพราะขนาดคนที่เรามองว่าดีมากๆ สุดท้ายก็เป็นอีกอย่างนึง

นี่ก็เป็นเรื่องราวที่นำมาแชร์ค่ะ ตี4แล้วยังนอนไม่หลับ ว่าแล้วก็ไปตั้งใจนอนดีกว่า 555