รักครั้งแรก ที่ไม่สมหวัง(สักที)

สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมในบอร์ดพันธุ์ทิพย์ ที่จริงผมสมัครสมาชิกทางโทรศัพท์ตั้งแต่ 8-9 ปีที่แล้ว ตอนนี้ผมอายุ 25 ปี ก็ราวๆช่วงอายุ 16-17 ครับช่วงนั้นผมเล่นแค่ห้อง Gadget ครับ ก็โพสต์ซื้อขาย เครื่องเล่นเพลง. หูฟัง ตามประสาเด็กติดของเล่นอ่ะครับ.  มีเข้ามาอ่านบ้างแต่ไม่เคยได้ตอบกระทู้ ไม่เคยได้ไปโพสต์ห้องอื่นเลย. เพราะโพสต์ไม่ได้ -*- ส่วนมากผมจะชอบเข้าไปอ่านห้อง ราชดำเนิน. กับห้อง ศุภชลาศัย ดูคนอื่นทะเลาะกันแล้วมีความสุขดี.  เอ้ย ไม่ใช่ๆ.  เข้าไปติดตามข่าวเฉยๆครับ หุหุ
         ผมอยากเล่าเรื่องความรักครั้งแรก. ที่ยังอยู่ในใจผม. และไม่เคยจางหายไปจากใจผมมาจนถึงทุกวันนี้. ซึ่งเป็นเวลากว่า 9 ปีแล้ว และผมก็ยังไม่สมหวังซักที. เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริงครับ. แต่ผมขอไม่ระบุชื่อ. เพราะยังไม่ได้ขออนุญาตเธอ.
   ผมเป็นเด็กบ้านนอก เกิดที่จังหวัดศรีสะเกษ จบ ม.3 จากโรงเรียนประจำแล้วไปสอบเข้า ม. 4 ที่โรงเรียนประจำจังหวัด ที่นี่แหละครับเป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งแรกของผม ที่นี่ผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง. ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ในสายตาผม เธอนี่แหละสวยที่สุดในโรงเรียนนี้แล้ว. คนอะไรจะสวยได้ปานนางฟ้าขนาดนั้น สวยไม่บันยะบันยัง. ( ในสายตาผมนะครับ จริงๆก็มีคนสวยกว่าเธอแหละครับ ) หลังจากนั้นผมมองเห็นใครก็เป็นหน้าเธอไปหมด. กลับบ้าน แม่นั่งดูละคร. ผมก็เห็นหน้านางเอกเป็นหน้าเธอ ขับรถผ่านป้ายโฆษณา. มองไปก็ยังเป็นหน้าเธอ. ผมเลยรู้ว่าผมหลงรักเธอเข้าให้แล้ว. แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปคุยได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ  ช่วงนั้นจะให้ไปขอเบอร์ก็ใช่ว่า. เพราะผมและเธอยังไม่มีโทรศัพท์ใช้กันเลย.   จนถึงประมาณกลางเทอม. 2 ซึ่งมีการจัดงานกีฬา 2 สถาบัน ระหว่างโรงเรียนผม กับโรงเรียนฝั่งตรงข้าม. ซึ่งคุณครูก็ได้ให้นักเรียน ม.4 มาเดินขบวน. ซึ่งเราได้อยู่ขบวนเดียวกัน.  เพราะกีฬาสีห้องผมกับห้องเธอ.อยู่สีเดียวกัน คือสีขาว วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดขอเธอถ่ายรูปด้วย. ซึ่งเธอก็ยอมถ่ายรูปกับผม  และผมก็ได้ขอ MSN เธอ. และเริ่มที่จะจีบเธออย่างจริงจัง. ผมมีความสุขมากยิ้มทั้งวัน. รบเร้าเพื่อนให้ล้างรูปมาให้เร็วๆ. อยากได้มาเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ หุหุ กลับถึงบ้านผมรีบแอดไปหาเธออย่างไว. จากนั้นผมก็คุยกับเธอใน MSN ทุกวัน. วันไหนไม่ได้คุย. แทบจะนอนไม่หลับกระวนกระวายใจ.
      เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมตั้งใจเรียน. สปีดตัวเอง. ด้วยที่ผมสอบติดเข้ามา. ก็เลยได้อยู่ห้องคิง. ช่วงนั้น ผอ. ได้มีนโยบาย. ใครเกรดน้อยกว่า 3.5 จะโดนเด้งไปอยู่ห้องอื่น. แล้วให้คนที่เกรดเกิน 3.5 มาอยู่แทน.
เทอมแรกผมทำเกรดได้สวยหรูซะเหลือเกิน. ออกมาที่ 2.97  -*- ทั้งห้องก็ผมนี่แหละโดนเด้งชัวร์. แต่เพราะเธอเลยทำให้ผมตั้งใจที่จะสปีดตัวเองขึ้นมา. เผื่อ. ผอ. จะเห็นใจ. เทอม 2 ผมจบที่ 3.91 เฉลี่ยออกมาไม่ถึง 3.5. โดนเด้งตามระเบียบ. 555+. ผอ. น่าจะอนุโลมให้ผมหน่อย. -_-
       จากนั้นกีฬาสีสำหรับผมมันก็ไม่มีความหมาย. เพราะผมไม่ได้อยู่สีเดียวกับเธออีกแล้ว.  ผมจะไปเฉพาะวันที่มีแข่งฟุตบอล. แข่งเสร็จผมก็แอบหนีออกข้างนอกไปเล่นหอเพื่อน.  ส่วนเธอก็อยู่กับเพื่อนของเธอและทำงานให้สีของเธอ. ผมเลยไม่อยากเข้าไปกวน.
       เราคุยกันเฉพาะ MSN. เวลาอยู่ที่โรงเรียนก็เจอกันบ้างบางครั้ง.  เวลาเปลี่ยนคาบเรียนก็จะเดินผ่านกันบ้าง. ส่วนพักเที่ยงเธอก็อยู่กับเพื่อน.  ผมก็เล่นเตะบอลพลาสติก.กับเพื่อนตามประสาเด็กผู้ชาย. ไม่สนหรอกว่าไปเรียนตอนบ่ายคนอื่นจะเหม็นเหงื่อ. ปกคอเสื้อ กับ แขนเสื้อ ดำทุกวัน. ค่อนข้างซกมก. แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะซื้อนมดัชมิลล์. สีชมพู. กับ ป๊อกกี้ สีชมพูให้เธอ. เธอได้กินหรือเปล่า. หรือว่าเอาไปเซ่นเพื่อนเธอ. ผมก็ไม่รู้. แต่ผมได้ให้เธอกับมือก็พอใจแล้ว. เลิกเรียนไม่ต้องพูดถึง. พ่อเธอเป็นครูพละที่โรงเรียนด้วย.  ฝันเลยถ้าคิดจะอาสาไปส่งเธอที่บ้าน.  ผมก็ได้แต่รีบขึ้นรถไฟกลับบ้าน.  ทำธุระนุ่นนี่เสร็จ. เปิด MSN รอเธอออน.  พอเธอออนผมจะไม่รีบทักเธอไปทันที.  จะรอดูว่าเธอจะทักไหม.  ซึ่งก็เหมือนเคย.  เธอไม่เคยทักมาก่อน.  เป็นผมที่ทนรอเธอทักมาไม่ไหวต้องทักไปหาเธอก่อนทุกครั้ง.
       เราคุยกันทุกวัน. แต่ก็ได้แค่พิมพ์คุยกัน. จะให้วิดีโอคอล น่ะเหรอ. เน็ต 56k บ้านผมมีให้ใช้ก็บุญแล้ว.
ผมแชทกับเธอจนสนิทกันมากขึ้น.  จนถึง. ม.5 เทอมสอง. ผมอยากพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนเป็นแฟน. เพราะคิดว่าเราสนิทกันมาก. และผมก็จีบเธอมาตั้งนานแล้วเธอน่าจะตอบตกลง.  ผมก็ทักแชทเธอไปตามปกติครับชวนคุยซักพัก. ผมก็เริ่มเข้าเรื่องขอเธอเป็นแฟน.  ผมดูก็รู้ว่าเธอรู้สึกอึดอัด.  แต่ก็ไม่วายพูดไปตรงๆ. ผมพิมพ์ไปว่า. ".....เป็นแฟนกับเค้านะ". แต่เธอตอบกลับมาว่า. " อย่าเพิ่งเลย.  เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า"
ผมเสียใจนะ. แต่ก็ไม่เท่าไหร่  อย่างน้อยเธอบอกว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อน.  แสดงว่า  อนาคตยังไม่แน่เธออาจจะยอมเป็นแฟนผม. เพราะเธอยังไม่ได้ตัดผมออกจากชีวิตของเธอ.  แต่ยังคงไว้ที่สถานะเพื่อนเหมือนเดิม. ทั้งๆที่รู้ว่าผมคิดยังไงกับเธอ.    แสดงว่าผมยังมีความหวังอยู่..
       หลังจากวันนั้น.  ผมก็ยังคุยกับเธอเหมือนเดิม.  ทำทุกอย่างเหมือนเดิมเป็นปกติ.  จนขึ้น ม.6. ยิ่งผมได้คุยกับเธอทุกวัน. มันก็ยิ่งทำให้ผมรักเธอมากขึ้นทุกวัน. จากความผิดหวังที่เคยขอเธอเป็นแฟนแต่เธอปฏิเสธ.  ทำให้ผมคิดว่าผมต้องทำตัวเองให้เด่นขึ้น.  ให้ดูเหมาะสมคู่ควรที่จะเป็นแฟนเธอ.  ปีนั้นทางโรงเรียนมีการจัดประกวดวงดนตรีประจำโรงเรียนขึ้น.  ด้วยความที่ผมเคยหัดเล่นกีตาร์ตั้งแต่. ม.1. พอเล่นได้บ้าง เลยได้รวมตัวกับเพื่อน.  ตั้งวงขึ้นมา. โดยใช้ชื่อวงว่า.  I-pop mini. (ไอ-ป๊อป มินิ )  น่ารัก. คิกขุ ซะไม่มี 555+
        การประกวดมีวงส่งเข้าประกวด. 30 กว่าวง.  ตัดให้เหลือ 5 วงสุดท้ายเข้ารอบไฟนอล. โดยเพลงที่ใช้ประกวดจะเป็นเพลงเร็ว. 1 เพลง. เพลงช้า 1 เพลง.  เพลงเร็ว เป็นเพื่อนผมที่เล่นกีตาร์เหมือนกันเป็นคนเลือกมันเลือกเพลง. ความซื่อสัตย์.  ของบอดี้แสลม ทุกคนในวงก็เห็นดีด้วย.  ส่วนเพลงช้าผมเป็นคนเลือก. ผมเลือกเพลง. ฟ้า. ของแทท ทู คัลเลอร์    ที่เลือกก็เพราะความน้อยใจลึกๆ. 555+  ถึงรักแค่ไหน ก็ให้น้อยใจหน่อยเถอะจีบมาตั้งนานแล้วววว. หุหุ.  ปรากฏว่าวงผมประสบความสำเร็จเกินคาดผ่านเข้ารอบ 5 วงสุดท้าย. ผมดีใจสุดๆ. รีบกลับไปแชทกับเธอ. เธอก็ดีใจกับผม. แต่ไม่เห็นว่าเธอรู้สึกพิเศษอะไรกับมันเลย.  หรือว่าผมต้องเป็นที่หนึ่ง.  ไอ้เรื่องนั้นเลิกฝันไปได้เลย. ที่ 1-2 วงขาประจำเขาจองเรียบร้อยแล้ว.  วงหน้าใหม่อย่างผม. ที่สามก็ลุ้นเหนื่อยแล้ว.  พอวันประกวดรอบ 5 วง ไอันักร้องผมมันดันติดแข่งบาส.  แล้วดันมาบอกตอนจะขึ้นเวที จะไม่ให้มันไปก็ไม่ได้. มันเป็นนักกีฬาโรงเรียน.  ไปแข่งให้โรงเรียน. ก็เลยได้จับเพื่อนหน้าเวทีมาร้อง. ก็ร้องผิดร้องถูก ตามประสาคนไม่ได้ซ้อม.  สุดท้ายเลยจบแค่ที่ 5
         จากเหตุการณ์ครั้งนั้นมันทำให้ผมมีความมั่นใจขึ้น.  อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่เด็กผู้ชาย.  ที่เวลาว่างเมื่อไหร่เตะบอลพลาสติกกินตังค์กับเพื่อนทุกที.  อย่างน้อยผมก็ทำให้เค้าเห็นว่าผมมีดี  แต่ผมยังไม่รีบขอเธอเป็นแฟนอีกครั้งหรอกนะ.  ผมยังคุยกับเธอเหมือนเดิม  จนสนิทกันแทบจะคุยกันได้ทุกเรื่อง  เวลาไปโรงเรียนเพื่อนๆก็เริ่มแซวกันมากขึ้น. เหมือนผมกับเธอเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ จนถึงก่อนปิดเทอมแรกผมเลยตั้งใจจะขอเธอเป็นแฟนอีกครั้ง  
          ก็เหมือนครั้งที่ผ่านมา.  ผมเริ่มชวนเธอคุยสัพเพเหระ. นินทาคนนู้น. คนนี้  เพราะคุยเรื่องนี้ทีไร.  ผมพิมพ์ตอบเธอไม่ทันซักที.  ดีกว่าพิมพ์ถามสิบคำตอบคำ. เหมือนตอนจีบกันแรกๆ. คุยกันซักพัก ผมก็เข้าเรื่องขอเธอเป็นแฟน. ผมได้อธิบายความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีต่อเธอ. แล้วผมก็พิมพ์ไปว่า. "....ก็รู้ว่าเค้ารัก....แค่ไหน. ตอนนี้เราก็สนิทกันมาก ..... เป็นแฟนกับเค้านะ " เธอเงียบไปซักพัก  แล้วตอบกลับมาว่า " ขอคิดดูก่อนนะ " ตอนนั้นผมมีความหวังขึ้นมาทันที. เธอคงมีใจให้ผมบ้างแล้วล่ะ. ถึงต้องขอคิดก่อน.  ผมเลยพิมพ์บอกเธอไปว่า "อืม อย่าคิดนานล่ะ. เห็นใจคนรอหน่อย.  555+". ผมแกล้งพิมพ์ 555+ ไปงั้นแหละครับ. เพื่อไม่ให้บทสนทนาเราตึงเครียดมากนัก.  ทั้งที่ผมกลัวและก็หวั่นใจในคำตอบของเธอเหมือนกัน.   แล้วเธอก็พิมพ์กลับมาว่า "โอเค.  งั้นพรุ่งนี้เค้าบอกละกันนะ " แล้วเธอก็ขอตัวไปนอน.
          วันรุ่งขึ้นผมไปโรงเรียนตามปกติ   แต่วันนี้ผมสดชื่นแจ่มใสกว่าปกติ.  ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าคำตอบของเธอคืออะไร. แต่วันนี้เป็นวันที่ผมมีความหวังที่สุด.  ถึงเวลาพักเที่ยงผมได้เข้าไปหาเธอที่สหกรณ์ตามปกติ. (ช่วงนั้นเธอขายของที่สหกรณ์ตอนพักเที่ยง) ผมซื้อดัชมิลล์สีชมพู. กับ ป๊อกกี้สีชมพู.  ให้เธอเหมือนที่เคยทำ.  ผมเดินไปจ่ายตังค์.  เธอยิ้มให้ผม. ผมก็ยิ้มให้เธอ. ผมพูดกับเธอว่า "เย็นนี้. อย่าลืมล่ะที่บอกน่ะ".        เธอก็บอกว่า
"อืม...ไม่ลืมหรอก". แล้วเพื่อนเธอก็แซวขึ้นมาว่า. "เอ๊ะ. ยังไงน่ะสองคนนี้" เพื่อนอีกคนข้างๆก็พูดสวนมาว่า
"ไปยุ่งอะไร. เรื่องของครอบครัวเค้า"  ผมได้ยินก็ ยิ้มในใจ.  เหมือนกับว่านี่เราเป็นแฟนกันจริงๆแล้วหรอเนี่ย ^^.
          เลิกเรียนผมรีบกลับบ้าน.  ทำธุระเสร็จ. ก็รีบออน MSN รอเธอเลย. ประมาณ 2 ทุ่มเศษ   เธอก็ออนไลน์.   ผมก็รีบทักแชทเธอไปทันที.  แต่ผมยังไม่รีบถามเธอเกี่ยวกับคำตอบทันที   เราคุยกันซักพัก  แล้วผมจึงเริ่มถามถึงคำตอบของเธอ. ผมพิมพ์ถามไปว่า. "ว่าไง. วันนี้ได้คำตอบยัง". เธอเงียบไปซักพัก. สายตาผมจดจ้องอยู่แต่หน้าคอม.  หัวใจผมเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ. อดรีนาลีน หลั่งเต็มที่.  รอดูคำตอบที่เธอจะพิมพ์.
ไม่นาน  เธอก็พิมพ์ตอบมา.  เธอตอบผมมาว่า "เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะ" อีกแล้วเหรอ!!!  ผมนิ่งไปซักพัก. ทำอะไรไม่ถูก แล้วเธอก็พิมพ์ตอบมาอีกว่า.  "เพื่อนสนิทน่ะ" พร้อมกับอีโมติคอนหน้ายิ้ม.    จะเป็นเพื่อนอะไรก็แล้วแต่. เพื่อนสนิท. เพื่อนกิน. เพื่อนเที่ยว. เพื่อนตาย. ผมไม่อยากเป็นทั้งนั้น.   วินาทีนั้นน้ำตาผมไหลออกมาเองโดนไม่รู้ตัว. ตั้งแต่จำความได้ผมร้องไห้ครั้งสุดท้ายตอนจะเข้าอนุบาล 1  เพราะไม่อยากไปโรงเรียน  แล้วก็ไม่เคยร้องอีกเลย. ด้วยความที่เป็นคนขี้อาย. กลัวเพื่อนล้อว่าเป็นไอ้ขี้แย.  มันเลยฝังใจผม.  ทำให้ผมไม่เคยร้องไห้อีกเลย.  จนวันนั้นน้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว.    ผมแห้วอีกแล้ว. ผมรอเธอมา 2 ปีกว่าแล้ว.  แต่เธอก็ยังคิดกับผมแค่เพื่อนแล้วที่ผ่านมา.  ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันนั้น. แค่เพื่อนสนิทเองหรอกหรือ. ผมออฟไลน์   แล้วเดินออกมานอกบ้านเพราะกลัวว่าพ่อแม่จะเห็นน้ำตา. จะเห็นผมร้องไห้.    ผมมายืนอยู่หน้าบ้านซักพักแล้วผมก็กลับเข้าไปปิดคอม. อาบน้ำ. แล้วเข้านอน.  ความคิดผมตอนนั้นคือพอกันที.   ผมจะเลิกติดต่อเธอนับแต่นี้ไป
         หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเธอ.   ไปโรงเรียนก็ไม่เข้าสหกรณ์.   ผมไม่อยากเห็นหน้าเธออีก  และบางวันผมก็ไม่เข้าเรียนด้วย   ผมจะไปเล่นที่หอเพื่อนตลอด. บางวันไปโรงเรียน.  10 โมงผมก็แอบหนีออกมาอยู่หอเพื่อน.  เป็นเวลาเกือบสองเดือน.  ช่วงนั้นใกล้จะปิดเทอมพอดี.   ต่างคนต่างเตรียมตัวเพื่อจะสอบแอดมิสชั่น. เข้ามหาลัย.  แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเข้าคณะอะไร.  จะลงอะไรบ้าง. วันสอบ เอ-เน็ต. ผมยังไปเตะบอล. อบต. เฉยเลย. เตะเสร็จ เก้าโมงกว่า. เข้าห้องสอบสาย.  ยังดีที่. อาจารย์ให้ผมสอบ.   -*-
         แต่แล้วก่อนปิดเทอม.  ผมออน MSN. ทิ้งไว้เหมือนทุกวันแต่ไม่ได้คุยกับใคร.  จู่ๆเธอก็ทักแชทมา.  ตอนนั้น. ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอกลับมาเหมือนเดิม.  ผมโกรธเธอไม่ลง.  และผมก็เลิกรักเธอไม่ได้.   ผมกลับมาคุยกับเธออีกครั้ง.  ในสถานะ "เพื่อนสนิท" แต่ผมก็คิดว่าไม่เป็นไร.  ไหนๆก็เคยรอมาตั้งสองปีกว่าแล้วรอต่อไปอีกจะเป็นไรไป.   ถ้าให้ไปรักคนอื่นผมทำไม่ได้หรอก.  มันยากกว่าการรอเธอซะอีก
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่