10วิธีการเอาชีวิตรอดในเมืองหลวง หากในกระเป๋าคุณเหลือเงินเพียง1บ. [คุณต้องรอด]

พอดีผมอ่านกระทู้ใช้เงิน800บ. ต้องอยู่ให้ได้ทั้งเดือน รู้สึกว่าพี่เขาเก่งมากๆ เลยทำให้นึกถึงย้อนช่วงชีวิตตัวผมเองก็เคยตกอับ เมื่อก่อนผมก็เคยนอนข้างถนนเป็นคนเร่ร่อนมาเกือบปี จึงมีความรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนๆ ไม่อยากให้ใช้ชีวิตประมาท  ผมจึงรวบรวมวิธีการเอาตัวรอดจากประสบการณ์จริงของตัวผมเองและจากคนที่เคยผ่านความยากลำบากมากมายมาเป็นแนวทางให้เพื่อนๆ ยามที่ชีวิตตกต่ำครับ  คุณต้องรอด

1.อันดับแรก คุณต้องตั้งสติให้มั่นก่อน อย่าหวาดกลัววิตกกังวล การมัวนั่งท้อแท้หมดอาลัยตายอยาก คร่ำครวญไม่ช่วยให้ได้ประโยชน์อะไร ค่อยๆคิดค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละขั้น เอาเรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้ก่อนนั่นคือ วันนี้จะเอาอะไรกิน

2.บางคนอาจไม่ได้เหลือเงิน1บ. บางคนอาจเหลือเงิน10 20 30 40บ.  ดังนั้นคุณจงเจียดเงินส่วนหนึ่งซัก10บ.เป็นค่าชั่วโมงเข้าร้านเนต มันไม่ใช่สิ่งที่บ้า การเข้าเนตแล้วตั้งกระทู้ขอคำปรึกษาจากเว็บบอร์ดคุณจะได้คำแนะนำมากมายถึงทางแก้ปัญหา รวมถึงคุณสามารถหางานจากทางเนตได้เยอะขึ้นด้วย

3.ออกหางาน สิ่งที่จะทำให้คุณมีเงินประทังชีวิตกันอดตายก่อนคือ การทำงาน จงออกไปหางานข้างนอก

4.อ้อ อย่าลืมหาขวดน้ำติดตัวไปด้วยนะ แดดมันร้อน ต้องเดินหลายกิโล น้ำคือสิ่งที่จะช่วยให้คุณมีเรี่ยวแรงเดินได้ไกลขึ้น ยิ่งเดินไกลขึ้น คุณก็ยิ่งมีโอกาสหางานได้มากขึ้น ไม่มีเงินซื้อขวดน้ำกินหรือ งั้น เดินเก็บขวดเปล่าไปล้างแล้วหาเติมเอา ถ้ามีตู้กดน้ำก็ใช้เงิน1บาทที่มีกดน้ำดื่มใส่ขวด

5.หากไม่มีเงินค่ารถเมล์ก็ใช้วิธีเดินเอานี่แหละ เวลาหางานให้พยายามสังเกตป้ายหน้าร้านรับสมัครงาน แล้วเดินเข้าไปถาม ถ้าที่ไหนไม่รับหรือเต็ม อย่าถอดใจ เดินหาต่อไป พยายามเดินหางานให้ทั่วทุกร้าน ทุกประเภท ทั่วทุกหนแห่ง ไม่ว่าจะเป็น โรงแรม ร้านอาหาร ปั๊มน้ำมัน ร้านขายของ ร้านสะดวกซื้อ ทุกๆที่ที่คุณเจอ

6.อ้อ!!! ลืมไป เราไม่มีเงินเหลือสักบาทนี่นา จะไปสมัครงานพวกนี้ ต้องรอเงินออกเป็นวีคหรือเป็นเดือน แล้วจะเอาอะไรกินในตอนทำงาน?  งั้นเอางี้สิ เดินหางานตามสถานที่ที่มีรปภ.หรือยามเฝ้า  ถามยามเลยว่า บ.รปภ.ที่เขาทำงานยังรับคนไหม  เพราะบ.รปภ.แทบทุกที่ จะมีเงินเบิกรายวันให้ใช้ บางบ.ก็ให้เบิกได้ทุกอาทิตย์ แต่ถ้าคุณเป็นผู้หญิงก็ให้หางานที่เป็นแม่บ้านมีที่พักแล้วค่อยบอกนายจ้างขอเบิกเงินพอเป็นค่ากินรายวัน ความจริงบ.รปภ.ก็รับผู้หญิงเหมือนกันนะ หรือจะหางานจากร้านอาหารก็ได้ เช่น คนล้างจาน แล้วขอตกลงรับค่าแรงหรือขอเงินเบิกรายวันจากส่วนหนึ่งของค่าจ้างก็ได้

7.ได้งานแล้ว มีเงินเบิกรายวันแล้ว ก็มาคิดถึงเรื่องที่อยู่ ถ้าคุณสมัครงานรปภ.หรือแม่บ้านส่วนมากเขาจะมีที่พักให้  

8.แต่ถ้าไม่มีที่พักล่ะ จะนอนไหนดี ไม่มีเงินค่าเช่าห้อง คืนแรกคุณคงต้องหาที่ซุกหัวนอนอย่างทรมาณลำบากหน่อยนะ พยายามหาที่นอนไม่เปลี่ยวหรือโล่งแจ้งเกินไป เช่นป้ายรถเมล์ สถานที่ที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา เลือกนั่งงีบหลับพอเอาแรง พยายามอย่าเอนหงายนอนมันโจ่งแจ้งเตะตาเกินไป มิจฉาชีพหรือพวกจิ๊กโก๋เห็นจะเป็นอันตรายกับเรา หรือจะเอาเงินรายวันส่วนหนึ่งมานอนในร้านเนตก็ได้ซื้อเหมาชั่วโมงเอา

9.อาบน้ำตามปั๊มน้ำมัน หรือสถานที่สาธารณะที่มีห้องน้ำให้ใช้ เช่นมหาวิทยาลัย โรงเรียน โรงพยาบาล เข้าไปแบบเนียนๆนะ

10.เมื่อทำงานมีเงินเบิกรายวัน คุณต้องกันเงินส่วนหนึ่งไว้เป็นค่ากิน บริหารค่ากินให้ประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณอาจเลือกซื้อปลากระป๋องกับข้าวเปล่า1หอ หรือข้าวไข่เจียว1กล่อง หรือข้าวเหนียวกับหมูปิ้ง บางมื้อก็ประหยัดบ้างกินข้าวกับน้ำพริกก้ได้ ส่วนจะกินกี่มื้อก็อยู่ที่คุณจะบริหารเอาเองแล้วล่ะ
หากคุณไม่มีเงินกินข้าวเลย คุณคงต้องพึ่งวัดแล้วล่ะ วัดเป็นสถานที่ที่คุณจะขอความช่วยเหลือได้ดีที่สุด คุณสามารถไปเป็นเด็กวัด หรือไปช่วยล้างจานให้วัด

*จากประสบการณ์ของผม ผมเดินเข้าหาวัด ไปช่วยคนที่มาทำบุญที่วัดล้างจาน ลุงป้าน้าอา ตายายที่มาทำบุญเขาก็ดีใจนะครับ ที่มีเด็กหนุ่มมาช่วยงานวัด ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยไปวัดไปล้างจานทุกวัน ส่วนมากจะไปช่วงเพล เป็นเวลา10กว่าเดือน ความจริงผมว่าจะไปหางานทำแล้ว เพราะตอนนั้นก็เริ่มมีเงินจากคนที่มาทำบุญที่วัด เขาให้ผมเป็นค่าล้างจาน วันละ50บ.บ้าง 100บ.บ้าง 200-300บ.บ้าง  ผมก็เก็บสะสมจนมีเงินอยู่ประมาณ3พันกว่าบาท พอที่จะเป็นทุนไปหางานทำได้แล้ว  
แต่ผมลองมาคิดดูอีกที พอเรามีเงิน อยู่ๆเราจะทิ้งวัดไปดื้อๆเลยหรือ  และอีกอย่างคนที่มาทำบุญก็มีแต่คนแก่ ปู่ย่าตายาย ลุงป้าน้าอาที่อายุมากแล้ว ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง จะให้มายกเข่งถ้วยชามที่แสนหนักได้ยังไง  ช่วงที่ไปล้างจานให้วัด ผมบ้าพลังมากเลยครับ ทั้งล้างทั้งยก ถ้วยจานเยอะมาก เพราะมีแขกคนนอกมาทำบุญกันเยอะ ยกเข่งถ้วยจานหลายใบจนกล้ามแขนขึ้น รู้สึกอิ่มบุญและได้แนวทางการดำเนินชีวิตจากคนเฒ่าคนแก่ที่เรียบง่าย แต่สามารถเอามาใช้ในชีวิตจริงได้อย่างดีเยี่ยม

สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรมากครับ ผมไม่อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตประมาท เพราะช่วงชีวิตตกต่ำมันแสนทรมาณมาก แต่หากเมื่อใดคุณต้องตกต่ำ คุณต้องผ่านมันไปให้ได้ครับ ผมเป็นห่วงทุกคนครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่