รักสุดท้ายของยัยจอมตื้อ

กระทู้คำถาม
บทที่ 1
                  สายลมหนาวในยามวิกาลอย่างนี้ช่างเป็นลมที่หนาวจับใจเลยเสียจริงๆ หญิงสาวร่างบอบบางกำลังนั่งขดตัวไปมาด้วยความหนาว อยู่บนม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ในมหาวิทยาลัย ขณะนี้เป็นเวลา ตีสามกว่า แล้ว หลายคนคงสงสัยว่าหญิงสาวคนนี้มาทำอะไรในเวลาดึกดื่นอย่างนี้……….
                 ใช่ !!! ฉันมาทำอะไรที่นี่ในเวลาแบบนี้เนี่ย ที่จริงแล้วฉันควรจะอยู่บนเตียงนอนที่แสนนุ่ม ใต้ผ้าห่มอุ่นๆ และนอนหลับอย่างสบายที่บ้านของฉันแล้ว แต่ที่ฉันต้องมาที่นี่ก็เพราะว่า….
“ อยู่นี่ นี่เอง ฉันหาเธอตั้งนาน หนาวก็หนาว โทรไปก็ไม่รับ เธอมีโทรศัพท์ไว้ทำซากอะไร ห๊า…ยัยน้ำเน่า”
ฉันหันขวับไปตามเสียงบ่น ก็พบกับตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ฉันลุกพรวดทันที แล้วค่อยๆก้าวเข้าไปหาเขาด้วยทีละก้าว ทีละก้าว และ เขาก็เริ่มถอยห่างฉันทีละก้าว ทีละก้าว เหมือนกัน
“ หนึ่ง นายนัดฉันไว้ที่ไหนจำได้มั้ย ใช่…ก็ที่นี่ไง ม้าหินหลังตึกคณะ แล้วนายไปหาฉันที่ไหนของนายมิทราบ ห๊า!!!! สอง โทรศัพท์ฉันอยู่ที่บ้าน เพราะว่านายโทรมาเร่งๆๆๆฉันให้ออกมาตอนตีสาม ฉันก็เลยรีบออกมาเลยลืมโทรศัพท์ไว้ เข้าใจมั้ย ห๊า!!!! สาม  ฉันชื่อน้ำฟ้าไม่ใช่น้ำเน่าโว้ยยยยยย”
“โอเคๆ…น้ำฟ้าก็น้ำฟ้า ฉันผิดเองฉันนึกว่านัดเธอไว้หน้าตึกคณะ ขอโทษพอใจยัง ทีนี้ไปที่ล็อกเกอร์กันได้รึยัง ฉันต้องรีบไปเอาเล่มรายงานมาทำต่ออีกเหลืออีกบานเลย”
                  ฉันต้องมาเอาเล่มรายงานของนายชันษาที่ต้องส่งพรุ่งนี้เช้าแต่นายชันษาดันลืมเอาไว้ที่ล็อกเกอร์ในตึกคณะ แล้วนายนั่นเพิ่งมานึกได้ตอนตื่นมาเข้าห้องน้ำกลางดึก แต่นายนั่นดันไม่กล้ามาคนเดียวเพราะว่ามีรุ่นพี่ที่คณะได้เล่าความเฮี้ยนของตึกคณะเราไว้ ก็เลยต้องลากฉันมาด้วย
“ไม่ไปแล้ว หนาวก็หนาว ง่วงก็ง่วง จะกลับบ้านอ่ะ”
ฉันเริ่มร้องงอแง
“จะกลับได้ยังไงฉันต้องส่งรายงานพรุ่งนี้นะ เธออยากให้ฉันตกวิชานี้หรอ น้ำฟ้า”
“แต่ฉัน…..”
“ถ้าเธอช่วยฉันนะ เธอจะเอาอะไรฉันให้หมดเลย”
“จริงดิ ”
ฉันรีบเข้าไปเกาะแขนชันษาแล้วถาม
“จริงสิ”
“งั้นเราเป็นแฟนกันนะ”
“ลืมไปได้เลย ฉันยอมโดนผีหลอกดีกว่าเป็นแฟนกับเธอ”
ชันษาพูดพร้อมกับแกะมือฉันที่เกาะเขาออก แล้วมุ่งหน้าเดินเข้าไปในตึก  ฉันรีบวิ่งตามไปดักหน้าเขา
“ฉันล้อเล่นน่า ไปด้วยก็ได้ แต่ถามจริงเหอะฉันตื้อนายมาตั้งแต่ม.2 ยัน ปี2  แล้วนายยังไม่ยอมเอาฉันอีกหรอ”
ฉันกับชันษาเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยม เราเรียนห้องเดียวกันมาตลอด ยันเข้ามหาลัยเรายังเข้าคณะเดียวกันอีก ตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกก็ตอนสมัยม.2 เขาเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียน ชันษาเป็นคนที่เข้ากับคนได้ยากแถมยังหยิ่ง หัวรั้น ไม่ยอมคน จึงทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน ฉันเป็นคนเดียวที่เข้าไปคุยกับเขาจนในที่สุดเราสองคนก็ได้เป็นเพื่อนกัน แล้วทำให้ฉันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงจะอยากเป็นมากกว่านั้นก็เหอะแต่นายนั่นก็ไม่ยอมซักที ถ้าเป็นคนอื่นคงถอดใจไปนานแล้ว แต่คนอย่างน้ำฟ้าไม่มีทาง!!!
“เอาบ้าอะไรของเธอ เธอนี่มีความเป็นกุลสตรีบ้างมั้ยเนี่ย พูดแบบนี้ได้ไง ห๊า!!!”
“ฉันหมายถึงเอาฉันมาเป็นแฟนนาย ฮั่นแน่ นายคิดอะไรเนี่ยยยยยยยยย”
“ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย ฉันก็หมายถึงอย่างที่เธอหมายถึงนั่นแหละ แล้วจะบอกอะไรให้นะว่าเลิกคิดจะมาเป็นแฟนฉันได้แล้วเพราะมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ฉันกับเธอเป็นได้แค่เพื่อนกัน เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ แล้วฉันก็จะไม่เลิกคิดด้วย น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน ใจนายไม่ได้แข็งเท่าหินนิ ฉันเชื่อว่าสักวันใจของนายฉันต้องได้มันแน่”
ฉันบอกชันษาอย่างมุ่งมั่น เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วรีบเดินเข้าไปในตึก ฉันรีบวิ่งตามไป เราเข้ามาในตึกของคณะที่ตอนนี้ไฟทั้งตึกถูกปิดมืดจนมองไม่เห็น ดีนะที่นายชันษาเตรียมไฟฉายมาไม่งั้นมีตึกนี้คงน่ากลัวน่าดู และแล้วเราก็มาหยุดตรงหน้าห้องล็อกเกอร์ นายชันษาหันกลับมาแล้วพูดว่า
“ฉันมีข่าวดีกับข่าวร้ายจะบอกเธอจะฟังข่าวไหนก่อน”
“เอ่อ….ข่าวดีก็ได้”
“ข่าวดีคือเรามาถึงห้องล็อกเกอร์แล้ว”
“แล้วข่าวร้ายล่ะ”
“ฉันลืมเอากุญแจล็อกเกอร์มา”
    “……………….”
    โอ้ยยยยยยยยยยยยย ฉันอยากจะบ้า










(มีอะไรก็ติชมกันได้นะค่ะเพิ่งเริ่มแต่งเอง)
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ  แต่งนิยาย
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่