หรือว่าเวลาที่เคยคบกันมากว่า 10 ปี มันก็แค่นี้คะ?

กระทู้คำถาม
เราคบกับแฟนคนนี้มา 10 ปี เป็นแฟนคนแรกคบกันมาตั้งแต่เด็ก อายุห่างกัน 10 ปีเหมือนกัน
เคยมีช่วงระหองระแหงกันมามาก มีประวัติเลิกกันไปพักนึงเพราะเรื่องอนาคต ซึ่งพ่อแม่เราไม่ชอบเค้า แล้วก็คอยกดดันเรามาเรื่อยๆ อยากให้เลิกกัน
เพราะฐานะ+สภาพสังคมทางบ้านเค้าไม่ค่อยดีเมื่อ 2ปีก่อน คืนนึงเราโดนแม่กดดันหนักมากเรื่องเค้า เราเครียดมากร้องไห้
เราคิดว่าเรารุ้จักแฟนเราดี เห็นอย่างนั้นเราก็รักของเรา แต่อีกฝ่ายนึงก็แม่ เราเลยบอกเค้าว่า คุณช่วยพยายามหน่อยได้มั๊ย ทำให้อะไรๆมันดีกว่านี้หน่อย
(ตอนนั้นไม่รู้เค้าเป็นอะไรค่ะ ทำงานแบบซังกะตาย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นมีปัญหากับหัวหน้า) เค้าตอบกลับมาว่า
"ก็ทำได้แค่เนี้ยแหละ รับไม่ได้ก็ไปหาใหม่ซะ" เราเลยรู้สึกแย่ และคิดว่าถ้าหากอนาคตข้างหน้ายังคิดอย่างงี้
เราคงไปกันไม่รอด เลยตัดสินใจเดินออกมาจากเค้าซะ

            ตอนนั้นเราสนิทกับเพื่อนคนนึง เลยเอาเรื่องเค้าไปปรับทุกข์บ่อยๆ เพื่อนคนนั้นก็รับฟังให้กำลังใจ ลองพูดในแง่มุมผู้ชายให้เราฟัง คือเรารู้สึกดีขึ้นมากๆ จนไม่รู้อะไรดลใจให้เราได้ลองคุยกันอยู่พอแฟนรู้ว่าเราไปคบกับเพื่อนคนนี้ก็อาละวาด แล้วมาพูดประมาณว่า "ทีแต่ก่อนบอกเลิกกันตั้งหลายครั้งก็ไม่เลิกกันจริงๆซักที คราวนี้รีบแจ้นไปหาคนใหม่เลยสินะ" แล้วจากที่ไม่เคยหยาบคายใส่เรา เค้าจัดเต็มมากๆเราอาจจะพูดหยาบบ้างเวลาเล่นๆ แต่พื้นฐานเราไม่ใช่คนแบบนี้ พอทะเลาะกันเราจะพูดจาสุภาพ คุณ ชั้น ทำไมเป็นแบบนี้ คือหยิบเหตุผลมาพูดเลยแต่เค้าจะด่าเราหยาบๆ จนเรารุ้สึกว่าเฮ้ย นี้คุยไม่รู้เรื่องแล้วนะ ไปทำให้ใจเย็นๆก่อนแล้วมาคุยกัน เค้าก็ด่าว่าจะรีบไปคุยกับเพื่อนคนนั้นใช่มั๊ยทั้งๆที่ สุดท้ายเพื่อนคนนั้น เลิกคุยไปพักนึง พอกลับมาคุยกันมันก็ไม่เหมือนเดิม เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

            เราก็บอกว่า เฮ้ย เรื่องมันจบไปละนะ เราก็เค้าใจว่ามันเหมือนแผลเป็น เพราะเราไม่เคยทำแบบนี้เลย ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยคุยกับผู้ชายคนไหนสนิทๆพอมาคนนี้เค้าเลยรู้สึกเหมือนโดนหยาม ที่ตอนแรกปล่อยให้คุยแล้วสุดท้าย (เค้าโทษว่า) เพื่อนเรามาแย่งเราไปจากเค้า  (เห็นเค้าว่างั้น) ทั้งๆที่ทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้ เราจะบอกเค้าเสมอว่า ถ้าหากว่าคุณไม่พูดว่า ถ้าทนไม่ได้ก็เลิกไป เราก็ไม่ไปไหน แต่มันก็เข้าลูปเดิมคือ "เลิกตั้งหลายรอบก็ไม่เห็นไปไหนซักที" เราก็โอเค เรายอมก็ได้ ส่วนหนึ่งเราก็ผิดที่หวั่นไหวอะไรง่ายๆเองเหมือนกัน ก็ปล่อยให้เค้าพูดจาแฎกดันเราอยุ่เรื่อยๆเวลาเค้าโกรธหรือไม่พอใจ

แต่ที่ผ่านมาเค้าก็ดีพอสำหรับเรา เค้าจะคอยดูแลไปรับไปส่ง หาอะไรให้กินบ้าง
ถึงจะไม่ค่อยคุยกันเท่าไหร่ แต่เค้าก็ดูแลเราไม่เคยขาดตกบกพร่องมาแต่ไหนแต่ไร เสมอต้นเสมอปลายตลอด เอ็นดูเราอยู่เสมอ
แต่บ่อยครั้งที่เค้าบ่นว่าเราไม่ดีพอสำหรับเค้า บอกว่าเราฝากผีฝากไข้ไม่ได้ เอาแต่ใจตัวเอง
ซึ่งอันนี้เรายอมรับเลยว่า เราเทคแคร์คนอื่นไม่เป็น ที่เราช่วยเค้าได้ก็มีแค่ให้ความคิดเห็นเวลาเค้ามีปัญหา เรื่องครอบครัว เรื่องงาน อะไรพวกนี้
ทำได้แค่นี้จริงๆ เวลาเค้าเหนื่อยเค้าท้อ เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร เราบอกได้แค่ว่าไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวคุณก็ผ่านมันไปได้ เราปลอบโยนคนไม่เก่ง
อีกอย่าง เค้าก็ไม่มีเรื่องให้ต้องปลอบเท่าไหร่ เป็นเราซะมากกว่าที่มีปัญหาก็จะวิ่งโร่มาหาเค้า เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว
หรือบางทีก็แค่แบ่งค่าขนมให้ใช้เวลาเค้าหมุนเงินไม่ทันแค่ 3-4ร้อยเท่านั้น เพราะเราได้ค่าขนมเป็นรายอาทิตย์ แม่ให้ตังค์แบบพอใช้เท่านั้น
เราเลยไม่ค่อยมีเงินเก็บ ถ้าให้เค้าเอาไปหมุน หมายถึงอาทิตย์นั้นเราต้องอดซักหน่อย ปลายๆสัปดาห์ต้องเริ่มวางแผนใช้ตังค์ดีๆ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่