วันนี้มีเรื่องน่าประทับใจอยากจะมาเล่าครับ
เมื่อคืนนี้เอง (คืนวันที่ 23 เมษายน)ผมไปรับการรักษาที่ โรงพยาบาลศิริราชมาหลังจากรักษาเสร็จ ขณะจะออกจาก รพ. เวลาประมาณเกือบจะ 2 ทุ่ม สังเกตเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง มากันแค่ 2คน ลูกมีลักษณะพิการน่าจะเกิดจากอุบัติเหตุ แขนขาลีบรู้สึกจะพูดไม่ได้
คุณแม่พูดได้ว่าคงเป็นชาวบ้านหาเช้ากินค่ำ ผมเห็นคุณแม่อุ้มลูกออกจาก รพ. คุณแม่อายุราว 40- 50ปี ลูกน่าจะอายุ 10 กว่าปีแล้วแม้ร่างกายจะพิการ แต่น้ำหนักก็ไม่น่าจะน้อยเลยแต่ดูท่าทางคุณแม่จะไม่มีท่าทียอมแพ้แต่อย่างใด
คุณแม่อุ้มลูกออกจาก รพ.มารอรถเมล์หน้า รพ. ผมเดินตามมาและเดินผ่านไปเพื่อจะข้ามฝั่งไปรอรถฝั่งตรงกันข้าม
แต่ความรู้สึกบางอย่างมันบอกว่าเราคงผ่านเรื่องนี้ไปแค่นี้ไม่ได้ ผมจึงเดินย้อนกลับไปและถามเธอว่าจะไปไหนครับ เธอตอบว่าจะไปหมู่บ้านเศรษฐกิจหรืออะไรสักอย่างซึ่งผมไม่รู้จัก ไม่รู้ว่ามันจะไกลใก้ลแค่ไหน
ขณะที่กำลังนึกอยู่ชั่วขณะหนึ่งนั้น มีคุณพี่ท่านหนึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวธรรมดาๆเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เธอถามขึ้นมาเลยว่าทำไมไม่ไปแท๊กซี่ (ลองนึกสภาพผู้หญิงต้องอุ้มเด็กโตขึ้นรถเมลล์นะครับ) คุณแม่แกตอบออกมาตรงๆเลยว่าไม่มีเงิน หญิงวัยกลางคนท่านนั้นควักแบ๊งค์ 500 ออกมาส่งให้เธอในทันทีบอกให้ขึ้นแท๊กซี่ไป
หลังจากที่ผมดูเธอขึ้นรถแท๊กซี่จากไปแล้ว ผมหันกลับมา ตั้งใจอยากจะขอมีส่วนร่วมในการทำบุญครั้งนี้ กับคุณพี่ท่านนั้นแต่เธอก็ขึ้นรถเมล์จากไปแล้ว
ดูจากลักษณะคุณพี่เธอ ก็คงไม่ใช่เศรษฐีหรือว่าอะไรเพราะมารอรถเมล์ด้วยกันแถมหน้าตาก็ดูจะออกดุๆหน่อยด้วยซ้ำ
ถ้าหากมีโอกาศก็อยากจะขอบคุณพี่เธอที่ทำให้สังคมนี้มันยังมีสิ่งดีๆที่เรียกว่าน้ำใจอยู่ ขอบคุณคุณแม่ท่านนั้นที่ทำให้ผมซาบซึ้งในคำว่าแม่ครับ
เรื่องประทับใจหน้าโรงพยาบาลศิริราช
เมื่อคืนนี้เอง (คืนวันที่ 23 เมษายน)ผมไปรับการรักษาที่ โรงพยาบาลศิริราชมาหลังจากรักษาเสร็จ ขณะจะออกจาก รพ. เวลาประมาณเกือบจะ 2 ทุ่ม สังเกตเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง มากันแค่ 2คน ลูกมีลักษณะพิการน่าจะเกิดจากอุบัติเหตุ แขนขาลีบรู้สึกจะพูดไม่ได้
คุณแม่พูดได้ว่าคงเป็นชาวบ้านหาเช้ากินค่ำ ผมเห็นคุณแม่อุ้มลูกออกจาก รพ. คุณแม่อายุราว 40- 50ปี ลูกน่าจะอายุ 10 กว่าปีแล้วแม้ร่างกายจะพิการ แต่น้ำหนักก็ไม่น่าจะน้อยเลยแต่ดูท่าทางคุณแม่จะไม่มีท่าทียอมแพ้แต่อย่างใด
คุณแม่อุ้มลูกออกจาก รพ.มารอรถเมล์หน้า รพ. ผมเดินตามมาและเดินผ่านไปเพื่อจะข้ามฝั่งไปรอรถฝั่งตรงกันข้าม
แต่ความรู้สึกบางอย่างมันบอกว่าเราคงผ่านเรื่องนี้ไปแค่นี้ไม่ได้ ผมจึงเดินย้อนกลับไปและถามเธอว่าจะไปไหนครับ เธอตอบว่าจะไปหมู่บ้านเศรษฐกิจหรืออะไรสักอย่างซึ่งผมไม่รู้จัก ไม่รู้ว่ามันจะไกลใก้ลแค่ไหน
ขณะที่กำลังนึกอยู่ชั่วขณะหนึ่งนั้น มีคุณพี่ท่านหนึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวธรรมดาๆเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา เธอถามขึ้นมาเลยว่าทำไมไม่ไปแท๊กซี่ (ลองนึกสภาพผู้หญิงต้องอุ้มเด็กโตขึ้นรถเมลล์นะครับ) คุณแม่แกตอบออกมาตรงๆเลยว่าไม่มีเงิน หญิงวัยกลางคนท่านนั้นควักแบ๊งค์ 500 ออกมาส่งให้เธอในทันทีบอกให้ขึ้นแท๊กซี่ไป
หลังจากที่ผมดูเธอขึ้นรถแท๊กซี่จากไปแล้ว ผมหันกลับมา ตั้งใจอยากจะขอมีส่วนร่วมในการทำบุญครั้งนี้ กับคุณพี่ท่านนั้นแต่เธอก็ขึ้นรถเมล์จากไปแล้ว
ดูจากลักษณะคุณพี่เธอ ก็คงไม่ใช่เศรษฐีหรือว่าอะไรเพราะมารอรถเมล์ด้วยกันแถมหน้าตาก็ดูจะออกดุๆหน่อยด้วยซ้ำ
ถ้าหากมีโอกาศก็อยากจะขอบคุณพี่เธอที่ทำให้สังคมนี้มันยังมีสิ่งดีๆที่เรียกว่าน้ำใจอยู่ ขอบคุณคุณแม่ท่านนั้นที่ทำให้ผมซาบซึ้งในคำว่าแม่ครับ