ผม ก็นั่งทำงานไปตามปกติ จนกระทั้งผมนึกถึงเหตุการณ์ อาคาร นั้น ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบๆ เพราะ ผมอยู่ติดกับพนัง แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงของบางอย่างแตก ผมจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปดู ก็พบว่า พิ้ง ทำถ้วยกาแฟแตก นิ้วโดนบาดเลือดไหลออกมา ผมเลยเดินเข้าไปเอาผ้าไปเช็ดออก แล้วพาไปล้างแผล จนล้างแผลเสร็จ พิ้ง ก็มองผม ซึ่งผมก็อายเลยเดินออกมา เวลา 14:20 น. ฝนตก แล้ววันเป็นวันที่ผมต้องอยู่ดึก กว่าจะเลิกก็ประมาณ ตี 2 กว่า จนกระทั้งเวลา 19:30 น. ทุกคนกลับกันหมดแล้ว ซึ่งเหลือผมเพียงคนเดียว แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไร เพราะทำจนชินแล้ว แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิด คือ มีเสียงเปิดประตู ผมได้ยินเลยรีบลุกขึ้นมาแล้วมองดู เห็น ประตูเปิด แต่ตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่า ลมมันคงพัด เพราะช่วงนี้ พายุเข้าบ่อย ผมเลยไปปิดประตู กำลังจะเดินกลับไปนั่งผมสังเกต ถึงความผิดปกติในห้อง คือ แก้วกาแฟ ที่ผมวางไว้มันได้หายไป ตอนนั้นผมตกใจมากๆ แต่ไม่แสดงออกมาทางสีหน้า จนกระทั้งมีเสียงน้ำไหล มาจากห้องครัว ผมก็นึกเอะใจแล้วว่าอาจจะมีคนยังไม่ กลับก็ได้ ผมเลยเดินไปดู พอผมเปิดประตูไป ก็มีแสงผ่านออกมา แล้วสิ่งที่เห็นคือ ผู้หญิงล้างถ้วยกาแฟอยุ่ แต่ตอนนั้นผมไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย ผมได้แต่ยืนอ้ำอึ้งกับสิ่งนั้นจนกระทั้งผู้หญิงคนนั้นเริ่มหันมา แล้วสิ่งที่ผมได้เห็นคือ ใบหน้าผู้หญิง ที่ ขาวสวย ขาเรียว อกใหญ่ ผมยาว ผมเลยล้มลงไปกับพื้น ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มเดินมาหาผมทีละก้าว ผมก็ไม่สามารถขยับตัวได้ จนกระทั้งผู้หญิงคนนั้นก้มหน้ามาหาผมแล้วถาม

"ห้องน้ำนี่ไปทางไหนหรอค่ะ?"

ก่อนที่จะได้ยินคำนั้น ผมปิดตา แล้วเอามือทั้งสองมาบังเอาไว้ แต่พอสิ่งที่ได้ยิน กับเป็นคำถามธรรมดา ผมเลย เริ่มเปิดตาจนผมเห็นบางสิ่งที่ไม่ควร สิ่งนั้นคือ ร่องหน้าอกของเธอ ตอนนั้นผมพยามหลบสายตา แต่มันทำไม่ได้ผมเลยบอกผู้หญิงคนนั้นว่า

"ช่วยเอาตัวออกไปได้ไหมคับ"

"อ่ะ! ขอโทษด้วยคะ"

ผมลุกขึ้นแล้วชี้ทางไปห้องน้ำ ผู้หญิงคนนั้นเลยเดินไปตามที่ผมชี้ แต่ตอนนั้นผมชี้ไปอีกทางซึ่งเป็นทางออกจากบริษัท จนกระทั้ง 2 วัน ถัดไป วันนี้ก็ ร้อนเหมือนทุกที ผมก็ต้องตื่นไปทำงานเหมือนทุกที นั่งรถประจำทางคันเดิม เดินทางก็ทางเดิม จนถึง บริษัท ผมก็เข้าไปธรรมดาเนี่ยแหละ แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาคือ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนเมื่อคืน เธอเป็นแผนกเสนองาน ซึ่งเดินสวนกับผมตรงทางเข้าบริษัท แต่เธอคงจำผมไม่ได้ แต่ผมจำของเธอได้แม่นเลย
แต่ผมก็ไม่อะไรผมก็เดินไปโต๊ะทำงาน ก็เจอกับเพื่อนผมทุกที แต่คราวนี้ มันมาแบบท่าทางคนโดนทิ้งมายังงั้น ผมเลยถามมัน

"เฮ้ยเป็นไรวะ!" เพื่อนผมมองหน้าแล้วร้องไห้ออกมา แล้วมันก็มากอดผม ผมเลยผลักมันออกไป แล้วพามาตรงระเบียง แล้วมันก็บอกผมว่า

"แฟนข้ามันบอกเลิกอะ แงๆ”

ผมเลยแตะไหล่มันเบาๆ แล้วสักพัก พี่ สาน แต่คนชอบเรียก ซาน พี่เขามาแล้ว มองหน้าพวกผม แต่ผมกับเพื่อนก็ไม่คิดอะไร แต่ในใจยังแอบกลัวอยู่ว่า พี่เขาจะทำอะไรป่ะวะ เพราะ พี่เค้าเป็นสาวประเภทสอง จู่ๆ พี่เขา ก็เดินมาแล้วทำหน้าเศร้ามา สายตาเริ่มมีน้ำตาซึมๆ ผมเลยอึ้งสักพัก แล้วพี่เขาก็มากอดผม ผมเลยผลักพี่เขาออกมา แล้วถามพี่เป็นอะไรอีกเนีย
"ก็แฟนพี่ ทิ้งพี่ไปเมื่อวานเหมือนกัน ฮือๆ"
"วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย!!!"
ผมก็มองหน้าพี่ ซาน แล้วผมก็บอกเขาว่า
"พี่ ช่วยเอามือที่อยู่ตรงขาผมออกได้ไหมครับ!!"
พี่ ซาน ก็ทำหน้าตกใจแล้วเอามือรูดขึ้นพอใกล้ถึงไอ้นั้น พี่ซานก็เอามือออก แล้วพี่เขาก็ทำตากระปิ้ปๆ พร้อมพูดว่า
" ลองมาคบกับพี่ไหมล่ะ"
ผมก็ทำหน้าอึ่งสักพักแล้วตอบไปอย่างรวดเร็วว่า
" พี่ ดูตรงนั้น ชายคนนั้นโครตหล่อเลยอะพี่" ผมก็ชี่นิ้วไปทางซ้าย พอพี่เขาหันไป ผมรีบวิ่งออกมาจากจุดนั้น แล้วไปนั้งที่โต๊ะทำงานของผม แล้วผมก็นั่งถอนหายใจ แล้วก็บ่นว่า
"ทำไมเราถึงไม่มีแฟนกับเข้าซักที อายุก็ 23 แล้ว เฮ้อ" ผมก็ทำเสียงลมหายใจ สักพักก็มีคนมาสะกิดหลังผม พอผมหันไปผมก็เห็น พิ้ง ถือแฟ้มเอกสารอยู่ ผมก็เลยขยับตัวแล้วก็ถาม
"มีอะไรหรอครับ พิ้ง ?"
"อ๋อ!! พอดีว่ามีงานจากกองบริหารฝากมาให้นะคะ" พิ้ง ก็ยื่นใบสีขาวให้
ผมก็ทำหน้าอึ้ง แล้ว หยิบใบนั้นมาแล้วเปิดดูปรากฏว่า เขาไม่ได้ส่งให้ผม เขาส่งให้เพื่อนผม ซึ่ง พิ้ง ก็ไม่กล้าเข้าไปหาเลยมาฝากผม ผมก็เลยมองหน้าเค้าแล้วยิ้มให้ ผมก็เดินไปหาเพื่อนผม ซึ่งเพื่อนผมก็เหมือนนั่งหน้าเศร้าพอผมยื่นใบให้มัน มันก็บอกผมว่า
"วางไว้ตรงนั้นแหละ เดี่ยวฉันดูเอง"
ผมก็วางไว้ตรงนั้นแล้วก็เดินกลับมา คราวนี้ แจ๊กพล็อตแตกครับ ผมโดนให้อยู่ทำกลางคืน แต่คราวนี่มีพิ้งทำงานกับผมด้วย ผมก็เลยหายกลัวไปนิดนึง พอเวลา 20:15 น. พิ้งเขาก็มาถามผมว่าตรงนี้ควรทำยังไง ผมก็บอกเค้าไป จนผมเริ่มอยากเข้าห้องน้ำผมเลยลุกไปเข้าทันที แต่ทันทีที่เข้าห้องน้ำ เสียงพึกลึกดังมาจากห้องน้ำฝั่งซ้าย ของห้องที่ 2 ผมก็ไม่เอะใจอะไร เพราะอาจจะเป็นคนทำความสะอาดห้อง น้ำ ผมเข้าห้องน้ำเสร็จ ผมกำลังออกจากห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ คราวนี้ผมเริ่มหวั่นๆ แต่ใจผมก็อยากรู้ ผมเลยย่องเข้าไปแต่พอใกล้ถึง เสียงก็เริ่มหยุดลง ผมเลยเอาหูไปแนบกับประตูห้องน้ำ แต่ไม่ทันไร ประตูห้องน้ำก็เปิดมาอย่างแรงจนหน้า ผมกระแทกกับประตูห้องน้ำ ดัง ปัง!! แล้วผมก็เอามือกุมหน้าเอาไว้ พยามหรี่ตาเพื่อมองว่าใคร แต่สิ่งที่เห็นคือ เพื่อนของผม ผมเลยตกใจต่อยเพื่อนไปทีหนึ่ง เพื่อนผมมันก็เก่งศิลปะการป้องกันตัวอยู่แล้ว ผมเลยโดนจับเหวี่ยงไปที่ประตูห้องน้ำ เสียงดัง โค้รม!!! ผมเจ็บหลังมากแต่ผมก็พยามจะลุกขึ้นมาเพื่อถามมัน แต่มันก็มาจับมือผมแล้วยกตัวผมขึ้นแล้วมันก็ถาม
"แล้วมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?"
ผมก็มองหน้ามันแล้วบอกแบบกระอุกกระอัก
"กะ..กรู.มะ.มาเข้า..หะ..ห้อง.น้ำ"
เพื่อนผมก็ลากผมไปยังที่โต๊ะทำงาน แล้วพิ้งก็เห็นสภาพผมนอนอืดอยู่ เค้าก็มาปลุกผม ผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา พอตื่นมาเท่านั้นแหละ ผมเห็นเพื่อนผมหน้าแดง ซึ้งผมกับมันก็รู้จักกันมานาน ผมเลยรู้ว่าเวลามันเขิลมันมักจะเอามือไว้ข้างหลังแล้วจะหย่อนขาข้างหนึ่ง ผมก็รู้แล้วละว่ามันสนใจในตัวพิ้ง ผมก็ไม่สนใจอะไรมากแต่สิ่งที่ผมสนใจก็คือ ใบหน้าของพิ้ง ที่เป็นห่วงผม แต่ในขณะนั้นผมเริ่มรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ร้อนละอุ เป็นไฟผมก็หันกลับไปมองที่เพื่อนผม เห็นมันมองหน้าผมแบบอาฆาตแค้น ผมเลยส่าย แต่เพื่อนผมก็พยักหน้าตอบกลับ


โปรดติดตาม